ΓΚΙΑΚ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

«Προφορική γλώσσα του ρουμελιώτικου ιδιώματος», στην αρβανίτικη γλώσσα μιλάνε οι ήρωες του βιβλίου, γιατί το αναφέρετε μέσω Κάιρου στην περιγραφή;

Γκιακ σημαίνει αίμα στ' αρβανίτικα, το αίμα που χύθηκε στη Μικρασία απ' όλες τις μεριές και το αίμα που χύνεται στους πολέμους.
Το βιβλίο είναι μια συλλογή διηγημάτων τα περισσότερα από τα οποία μιλάνε για στρατιώτες που γύρισαν από τη Μικρασιατική εκστρατεία. Κι ενώ συνήθως τα βιβλία μ' αυτήν τη θεματική τους ηρωποιούν, αυτό δεν το κάνει. Αντίθετα, τους παρουσιάζει με πολύ μελανά χρώματα. Το έργο αυτό γίνεται μια σπουδή στη βία, που διέπει το σύγχρονο κόσμο, τόσο στον πόλεμο όσο και στην ειρήνη.

Οκτώ διηγήματα και μία παραλογή σε ένα βιβλίο που σε κερδίζει από την πρώτη σελίδα! Ιστορίες που στάζουν αίμα και πόνο και έχουν ως βασική πρωταγωνίστρια την έννοια της "τιμής", η οποία καθορίζει την τύχη των ηρώων. Σε κάθε διήγημα ένας λαϊκός αφηγητής από την περιοχή της Λοκρίδας, εξιστορεί με φανερά εξομολογητική διάθεση, τα γεγονότα που σημάδεψαν τον ίδιο ή κάποιον άλλο, πριν και μετά τη Μικρασιατική εκστρατεία.
Προσωπικά πάθη, μυστικά, βιασμοί, όρκοι και φόνοι εκδίκησης, δεισιδαιμονίες, αποκαλύψεις, αναζήτηση της κάθαρσης και μια γενικότερη υπερέκθεση στη βία, η οποία χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που έχουν εμπλακεί σε έναν πόλεμο και οι οποίοι εξωτερικεύουν το χειρότερο κομμάτι του εαυτού τους.
Ως προς τη γλώσσα δε, το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΗ! Το αρβανίτικο ιδίωμα λειτουργεί ως σχήμα οξύμωρο, αν αναλογιστεί κανείς τη νεαρή ηλικία του συγγραφέα, και μας μεταφέρει σε άλλες εποχές μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση, τις συγκλονιστικές περιγραφές, τη σκληρή γλώσσα με την έντονη προφορικότητα και το λυρικό στοιχείο που αφθονεί!
Ο Δημοσθένης Παπαμάρκου αποδεικνύει το εξαιρετικό του ταλέντο και με αιχμηρό τρόπο δε διστάζει να πει τα πράγματα με τ' όνομά τους ("΄Έβραζε ο τόπος και γινήκανε πράματα ουκ ολίγα. Κι απ' τους δυο, υπ' όψιν").
Πρόκειται για ένα βιβλίο που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα πολύ καλό σχολικό εγχειρίδιο γλωσσολογίας και λαογραφίας και να συμβάλει στο να δούμε όλοι με διαφορετικό μάτι το είδος του διηγήματος, αλλά και να αγαπήσουμε περισσότερο την παράδοση και τη γλώσσα μας.

Γλώσσα μεστή, ζωηρή και ρέουσα. Από την πρώτη σελίδα του βιβλίου μέχρι την τελευταία κατακλύζεσαι με εικόνες. Ανασταίνεται η ντοπιολαλιά και παίρνει ξανά ζωή στα διηγήματα του κύριου Παπαμάρκου. Πολλές φορές διαβάζοντας το βιβλίο έφερα στο μυαλό μου τη γιαγιά μου και τον τρόπο που μιλούσε. Ευκολοδιάβαστα μα με βαθιά νοήματα, τα διηγήματα αυτά αξίζουν να διαβαστούν ξανά και ξανά.