ΣΙΚΕΛΙΚΟ ΕΙΔΥΛΛΙΟ

Παρουσίαση

Το Σικελικό ειδύλλιο δεν είναι ειδύλλιο. Είναι το χρονικό της συνάντησης δύο ανθρώπων σε μια μικρή πόλη της Σικελίας, στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Με την πρώτη ματιά, ο αστυνόμος Λούκα Ντε Ματέις και η νεαρή Κοντσέττα Βιτάλε δεν έχουν τίποτα κοινό εκτός από τη σικελική τους καταγωγή: αλλά, καθώς αφηγούνται τα γεγονότα της ζωής τους, φανερώνουν όλο και περισσότερες ομοιότητες· είναι και οι δυο τους, ο καθένας με τον τρόπο του, ξένοι στον γενέθλιο τόπο· μοιάζουν με τα αντίθετα είδωλα του ίδιου καθρέφτη. Για τον Ντε Ματέις, ο τίτλος αυτού του βιβλίου ίσως να ήταν Σικελικό γοτθικό - ιστορία τρόμου δυτικά των Συρακουσών· στην Κοντσεττίνα ίσως να ταίριαζε περισσότερο ο τίτλος Κουκλοθέατρο σε τοπίο του Νότου· της άρεσαν οι μαριονέτες· άλλοτε έμοιαζε μικρότερη από την ηλικία της, άλλοτε πολύ μεγαλύτερη. Το Σικελικό ειδύλλιο τοποθετείται στο επαρχιακό περιβάλλον του νησιού εκείνη την όχι και τόσο μακρινή εποχή: μαφιόζικες δολοφονίες, εγκλήματα τιμής, βιασμοί και επανορθωτικοί γάμοι. Ο Ντε Ματέις και η Κοντσέττα Βιτάλε δεν βρίσκουν τη θέση τους σ' αυτόν τον κόσμο. Αν και η προτροπή για τον εαυτό τους είναι Ζήσε!, όλα πάνε στραβά, σχεδόν όλα: ο Ντε Ματέις βρίσκει τον σικελικό τρόπο θανάτου και η Κοντσέττα αρνείται να συμμορφωθεί με τον σικελικό τρόπο ζωής. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Στο Σικελικό ειδύλλιο (2021) η επαρχιακή Ιταλία, και πιο συγκεκριμένα ο υπανάπτυκτος Νότος της Σικελίας, λειτουργεί ως πολιτισμικό σκηνικό για το θέμα που απασχολεί τη συγγραφέα. (...) Γενικότερα, λοιπόν, η σύγχρονη πραγματικότητα, τα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα, κυρίως βέβαια τα πολιτισμικά ποτάμια μέσα στα οποία κολυμπάμε, είτε το αντιλαμβανόμαστε είτε όχι, δεν περνάνε μόνο στα δοκίμια και τα άρθρα της Σώτης Τριανταφύλλου, αλλά έμμεσα αντανακλώνται στα πολιτισμικά της σενάρια». (Γιώργος Ν.Περαντωνάκης, bookpress.gr, 23/09/2021)