ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΑΙ Ή ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΧΙ

Παρουσίαση

Δύο άντρες συνδέονται από παιδιά με βαθιά φιλία. Έχουν ακολουθήσει διαφορετικούς δρόμους: ο ένας "πετυχημένος", ο άλλος "περιθωριακός". Μια μέρα, όταν ο ένας υπερηφανεύεται για κάποια μικροεπιτυχία του, ο άλλος του απαντά: "Α... μάλιστα". Στον τρόπο εκφοράς αυτής της φράσης υπάρχει, ίσως, ένα είδος συγκατάβασης, μια ανεπαίσθητη ειρωνεία. Οι δύο φίλοι απομακρύνονται. Λίγα χρόνια αργότερα συναντιώνται, επιχειρούν να εξηγηθούν. Καθετί που λένε μεγαλώνει το χάσμα. Οι εξηγήσεις τους μοιάζουν με μονομαχία, όπου σιγά σιγά αναμοχλεύεται το απωθημένο και τραυματικό.
Η ασυμφωνία, η απομάκρυνση, η οργή οφείλονται σε μια παύση ανάμεσα σε δύο άνευ σημασίας καθημερινές λέξεις, μέσα σε μια φράση εντελώς ουδέτερη, εντελώς ανώδυνη θα έλεγε κανείς, που όμως εξωτερικεύει κάποιους ανεπαίσθητους ψυχικούς παλμούς που συνήθως τους αποσιωπούμε στα έγκατα της συνείδησης. Αυτή είναι η τεράστια σημασία του απειροελάχιστου και αυτό προσπαθεί να αποτυπώσει ο σεισμογράφος της Σαρώτ. Γιατί η ζωή είναι εκεί, και δεν είναι ούτε εύκολη ούτε γαλήνια.
Ένα τίποτα ή σχεδόν τίποτα, ένα κατιτί, μια εντύπωση της στιγμής και όλα μπορούν να τιναχτούν στον αέρα. Αυτό το τίποτα που παραφυλάει και στη δεδομένη στιγμή έρχεται στην επιφάνεια και κατακλύζει τα πάντα. Όταν αυτό το τίποτα αρχίζει να ενεργεί, το επουσιώδες γίνεται ουσιώδες. Μια κουβέντα, δηλαδή μια δυο λέξεις με συγκεκριμένη χροιά, μπορεί να προκαλέσει τη ρήξη. Η χροιά αποκαλύπτει ό,τι η λέξη καλύπτει, αυτή δίνει το βάρος στη λέξη και τη σημασιοδοτεί. Αυτή η χροιά αποθηκεύεται στη μνήμη και μπορεί να καταστρέψει τα πάντα. Ρήξη; Ίσως ναι, ίσως όχι. Μετέωρο το τέλος. Η ερμηνεία αυτού που λέγεται και του πώς λέγεται πόσα μπορεί να κρύβει και πόσα μπορεί να αποκαλύψει.
Αυτόν τον διάλογο, στην κόψη του ξυραφιού, ζωντανεύει με το νυστέρι της η Ναταλί Σαρώτ. Στη θέση των δύο αντρών θα μπορούσαν να είναι δύο αδέλφια, δύο σύζυγοι, ένας γονιός κι ένα παιδί. (Απόσπασμα από την έκδοση)