Κινηματογραφικοί στοχασμοί (χαρτόδετη έκδοση)

Παρουσίαση

Ένα απολαυστικό κοκτέιλ προσωπικών αναμνήσεων και τεχνοκριτικής και ένα συναρπαστικό εγχειρίδιο για την ιστορία του αμερικανικού σινεμά από τον ανεπανάληπτο Κουέντιν Ταραντίνο
Το πολυαναμενόμενο πρώτο μη μυθοπλαστικό έργο από τον συγγραφέα του κορυφαίου μπεστ σέλερ Κάποτε στο Χόλιγουντ, ένα απίστευτα διασκεδαστικό, σατανικά ευφυές βιβλίο για τον κινηματογράφο, τόσο πρωτότυπο και ευρηματικό όσο όλα τα έργα του Κουέντιν Ταραντίνο.
Ο Ταραντίνο δεν είναι μόνο ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους κινηματογραφιστές, αλλά πιθανότατα και ο πλέον ενθουσιώδης εν ζωή σινεφίλ. Σε διάφορες συνεντεύξεις του κατά καιρούς, είχε αναφερθεί στην πρόθεσή του να ασχοληθεί με τη συγγραφή βιβλίων για το σινεμά. Τώρα, με τους Κινηματογραφικούς στοχασμούς, το πλήρωμα του χρόνου έφτασε, και το αποτέλεσμα είναι ό,τι καλύτερο περίμεναν οι ένθερμοι ακόλουθοί του και όλοι οι λάτρεις του κινηματογράφου.
Το βιβλίο αυτό, διαρθρωμένο με άξονα τις σημαντικότερες αμερικανικές ταινίες της δεκαετίας του 1970, τις οποίες ο Ταραντίνο παρακολούθησε για πρώτη φορά εκείνη την εποχή ως νεαρός θαμώνας των κινηματογραφικών αιθουσών, είναι τόσο ευφυώς ακριβές και διεισδυτικό όσο γοητευτικό και ψυχαγωγικό. Συνιστά ταυτόχρονα ένα δοκίμιο κριτικής και θεωρίας του κινηματογράφου, κομψοτεχνικό ρεπορτάζ και απολαυστική αυτοβιογραφία, και όλα αυτά γραμμένα με την ξεχωριστή χροιά που αναγνωρίζεται αμέσως στη φωνή του Κ.Τ., και με τη σπάνια οπτική γωνία για τον κινηματογράφο που μπορεί να έχει μόνο ένας σπουδαίος δημιουργός της έβδομης τέχνης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ο Ταραντίνο γράφει όπως μιλάει, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το βιβλίο δεν έχει γραφτεί από κάποιον που στις φλέβες του τρέχει ο κινηματογράφος. Ίσα ίσα που η δική του αιρετική ματιά ενδέχεται να μας δώσει ερέθισμα να δούμε κι εμείς υπό άλλο πρίσμα τις ταινίες στις οποίες αναφέρεται και που, με τη σειρά μας, τις έχουμε μετατρέψει σε προσωπικούς μύθους.
Ενδιαφέρον, πάντως, έχει ακόμη και το εισαγωγικό σημείωμα όπου ο Ταραντίνο θυμάμαι τον μικρό Κουεντίν που έβλεπε σωρηδόν ταινίες μαζί με τους γονείς του και μάλιστα πολλές από αυτές ενηλίκων. Φαίνεται πως οι γονείς του δεν είχαν κανένα δίλημμα αν θα τον έβαζαν στη διαδικασία να δει ταινίες που είχαν σεξ ή βία. Αυτό όχι μόνο δεν του προκάλεσε σύγχυση (ούτε καν τον τραυμάτισε), αλλά του δημιούργησε ποικίλα ερεθίσματα, τα οποία, όπως φάνηκε στην πορεία της ζωής του, αποδείχθηκαν ουσιαστικά στη διαμόρφωση του δικού του καλλιτεχνικού ταμπεραμέντου». [Διονύσης Μαρίνος, bookpress.gr, 20 Ιουνίου]