ΣΟΦΟΚΛΕΟΥΣ ΗΛΕΚΤΡΑ

Παρουσίαση

«ΤΑ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ»:
Η τραγωδία προήλθε, όπως είναι γνωστό, από τη διονυσιακή λατρεία και τον διθύραμβο, γι' αυτό και το περιεχόμενο των χορικών και των διαλογικών μερών είχαν αρχικά υποθέσεις καθαρά διονυσιακές. Με την πάροδο όμως του χρόνου οι ποιητές τραγωδιών άρχισαν να παίρνουν τις υποθέσεις τους και από μύθους ηρώων και βασιλέων. Οι τρεις μεγάλοι μυθικοί κύκλοι Θηβαϊκός, Τρωικός, Αργοναυτικός υπήρξαν αστείρευτες πηγές, απ' όπου αντλούσαν τις υποθέσεις των έργων τους. Ο βασιλικός οίκος των Λαβδακιδών στη Θήβα (Θηβαϊκός κύκλος) και των Πελοπιδών στις Μυκήνες (Τρωικός κύκλος) ήταν για τους τραγικούς ποιητές πηγές πλούσιας δραματικής ύλης «νυν δε περί ολίγας οικίας αι κάλλισται τραγωδίαι συντίθενται» (Αριστ. Ποιητ. 1453α 18-19 και «ουδέν προς Διόνυσον είχον».
Στην τραγωδία αυτή ο Σοφοκλής δραματοποίησε τον παλαιό μύθο της Ηλέκτρας, τον οποίο πήρε από τον αμαρτωλό και τραγικό οίκο των Πελοπιδών και Ατρειδών (Τρωικός μυθικός κύκλος).
Τον οίκο των Ατρειδών στις Μυκήνες βαραίνει η κατάρα, η «παλαιγενής αρά», που αρχίζει με τον γενάρχη τους Πέλοπα, γιο του βασιλιά της Φρυγίας Τάνταλου. Ο Τάνταλος, ευνοούμενος των θεών, γινόταν δεκτός στα γεύματα και τις συγκεντρώσεις τους. Κάποτε θέλησε να τους ανταποδώσει ένα τραπέζι για να τους δοκιμάσει όμως ή και γιατί δεν ήξερε τι να προσφέρει αντάξιό τους, έσφαξε και μαγείρεψε τον γιο του Πέλοπα και τους τον παρέθεσε για δείπνο. Οι θεοί που κατάλαβαν τι είδους φαγητό τους είχε προσφερθεί, οργίσθηκαν από το ανοσιούργημα αυτό κι έστειλαν τον παιδοκτόνο πατέρα στον Άδη για να υποφέρει εκεί αιωνίως τα γνωστά «μαρτύρια του Ταντάλου».
Τον Πέλοπα όμως, ο Δίας τον ξανάφερε στη ζωή, κι αυτός τότε έφυγε από τη χώρα του και πήγε στην Πίσα της Ήλιδας, όπου βασίλευε ο Οινόμαος. [...] (Από την έκδοση)

Περιεχόμενα

Α' Ο ΣΟΦΟΚΛΗΣ
Ι. Ο Βίος του
ΙΙ. Το έργο του
III. Ο Σοφοκλής ως δραματικός ποιητής
Β' ΕΙΣΑΓΩΓΗ
1. Τα πριν από την υπόθεση της τραγωδίας «Ηλέκτρα»
2. Τα πρόσωπα της τραγωδίας
3. Η διάρθρωση της τραγωδίας
4. Σύντομη ανάλυση
5. Αρχαίο Κείμενο - Μετάφραση - Σχόλια
6. Βιβλιογραφία