ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΤΗΣ ΑΒΥΣΣΟΥ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Παρατηρητής και αυτοπαρατηρούμενος εδώ ο Τζακ Λόντον. Ξεμπροστιάζει μια κατάσταση που διαρκεί από τότε και που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο σαν σκουπίδι. Αξιέπαινος και οξυδερκής,ποιητικός και ακάματος ο συγγραφέας φτάνει στην κόψη του ξυραφιού όχι αναίμακτα για τον εαυτό του. Μας λέει πώς ζει ο κόσμος και ξέρει καλά ,πώς ο καημένος αυτός διανοούμενος αφού τα γραπτά του δεν ήταν φιλολογίες μέσα από την άνεση της αίγλης του ,αλλά η ίδια του η καθημερινότητα. Πρέπει να μην μας ξεφεύγει η ύπαρξη τέτοιων γραπτών.

Έχουμε συνηθίσει τον Αμερικανό Τζακ Λόντον ως ένα συγγραφέα που απευθύνεται σε παιδιά. Αυτό το έργο είναι αυστηρά ακατάλληλο για παιδιά! Είναι 100% πραγματικό, γι' αυτό και τρομακτικό. Ο Τζακ Λόντον "παριστάνει" το "δημοσιογράφο" και τρυπώνει στο Ηστ Εντ του Λονδίνου, όπου επικρατούσε η απόλυτη ένδεια, εξαθλίωση και ο απόλυτος πόνος. Περιγράφει τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζούσε η φτωχολογιά στο γκέτο και αποδεικνύει ότι ο πλούσιος, ο "πολιτισμένος" κόσμος έχει πολλές ευθύνες για αυτά τα φαινόμενα. Ο Λόντον γίνεται, με αυτό το σκληρότατο έργο, κοινωνιολόγος και δημοσιογράφος. Περιγράφει τις συνήθειες, τον τρόπο ζωής, τα ήθη και τα έθιμα των πάμφτωχων κατοίκων της περιοχής και πολεμά προκαταλήψεις. Π.χ., κάπου στο βιβλίο αναφέρει ότι η αστυνομία υποχρέωνε τους άστεγους να μην κοιμούνται τη νύχτα, αλλά να περιφέρονται. Το μάθαινε η "καλή κοινωνία" και τους θεωρούσε χασομέρηδες και γυρολόγους! Ο Λόντον δεν αφήνει τίποτα έξω. Περιγράφει με αμεσότητα και σκληρές λεπτομέρειες τις ανισότητες και την κατάσταση των φτωχών. Τις τρώγλες στις οποίες ζούσαν, την έλλειψη φαγητού, τη μέθη της απελπισίας, τις ασθένειες και τα ιδρύματα, τους άστεγους και τα λοιπά. Σε κάποια σημεία παραθέτει και στατιστικά στοιχεία. Μετατρέπεται, έτσι, σε έναν προοδευτικό συγγραφέα, που ενέπνευσε ίσως μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Αυτό το έργο βρίσκεται μεταξύ της δημοσιογραφίας-κοινωνιολογίας και της λογοτεχνικής μαρτυρίας.