Η ΣΙΩΠΗ ΤΩΝ ΣΕΙΡΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Διηγήματα που υπερβαίνουν σε εσωτερικότητα την αμετροεπή παρατήρηση και την αυταρχική ενατένιση ενός αναγνώστη που υποδιαιρεί τις υποθέσεις με βάση το συνηθισμένο μέτρο και τη λογική,μη μπορώντας να εξωκείλει σε περισσότερο βάθος. Συνδυάζουν την ονειρική ενορχήστρωση των αισθήσεων με το φάσμα της ζοφερής υπόστασης των αναπόφευκτων σκηνοθεσιών της ζωής και οργανώνουν την αυτονομία τους μέσα από μια διαλεκτική ανεκτικότητας και ρίσκου αφού ο καθένας δεν αποχωρεί από τις σελίδες κουβαλώντας απλά συμπεράσματα αλλά αμφισβητώντας και το ίδιο ακόμα υποθετικό πηλίκο της διεγερτικής διαίρεσης ανάμεσα στο καλό,το κακό και τα υποκατάστατά τους.

Τα διηγήματα του Franz Kafka κινούνται στα σφαίρα της 'υπόγειας' έντασης, φέρουν τις σημάνσεις της αδιόρατης προσμονής, προσιδιάζοντας προς την συγκρότηση ενός δυστοπικού γίγνεσθαι, το οποίο εγκολπώνεται τεχνολογίες μίκρο & μάκρο-εξουσίας, την γλώσσα ενός φόβου που δύναται να λειτουργήσει ως η ιδιαίτερη 'γλώσσα του σήμερα'.. Η Καφκική λογοθετική δυναμική δομεί την υποκειμενικότητα του ανέστιου γίγνεσθαι, φέρει προσωπεία που κινούνται πάνω σε μία λεπτή γραμμή, την γραμμή μεταξύ φόβου και μαρτυρίας του φόβου, απορίας και δια-κράτησης του σημαίνοντος: του σημαίνοντος της νύξης για αυτό που επιτελείται, άλλοτε τάχιστα και άλλοτε αργά. Μία κίνηση-διαδικασία η οποία μεταβάλλει και μεταβάλλεται η ίδια, ενεργώντας ως άρση του δικτύου προστασίας. Και τώρα μόνος, ενώπιον και απέναντι στα διάστικτα βλέμματα, στη λέξη που κλείνει εντός και παράγει τον συμβολισμό της εκτατικής φοράς: ποιος είναι αθώος του αίματος;. Ο συγγραφέας 'παλεύει' να 'δαμάσει' το υλικό του, προσδιορίζει το γίγνεσθαι και τις εξουσιαστικές τεχνικές 'ανάγνωσης' του σώματος, τις εκφάνσεις της πειθάρχησης στο μείζον και στο έλασσον, αναζητεί την 'αυθόρμητη' λέξη, την γλώσσα που εκ-φεύγει, που αναφέρει και αναφέρεται από το τύποις παράλογο, από την συγγραφική αίσθηση του βάρους. Και φέροντας αυτό το βάρος, ο Franz Kafka, διαμεσολαβεί την ευρύτητα της πατρικής μαρτυρίας, γράφοντας διήγημα τα οποία δεν προετοιμάζουν, αλλά δεικνύουν και αναδεικνύουν τις όψεις των σημαντικών του μυθιστορημάτων.. Η συγγραφική του λειτουργία, καθίσταται λειτουργία της θέασης, ενώπιον της δόκιμης μνήμης, της ανυπόστατης φήμης, του Νόμου που 'αναγεννάται' καθημερινά. Σε κάθε διήγημα η εναλλαγή και η υπόδειξη, η έκφανση της εν-συναίσθησης, η εκ-φορά του μέτρου, ήτοι η επιδίωξη του συγγραφέα να αναφέρει το υπαρκτό, το φαντασιακό απόθεμα της εντροπίας, εκεί όπου επέρχεται η τομή, η δική του ιδιαίτερη τομή στο 'τώρα': η δυνατότητα του να αισθάνεσαι, να στοχάζεσαι και να γράφεις ελεύθερα.