Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΟΙΤΣΕΡ

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Και η σονάτα του Κρόιτσερ είχε ενδιαφέρον και ήταν τροφή για σκέψη. Είχε να κάνει με το θέμα του γάμου, το σαρκικό έρωτα, την υποκρισία, αλλά και τις τύψεις. Αλλά μου άρεσε πιο πολύ ο Χατζημουράτ. Νομίζω ότι το να διαβάσει κανείς αυτή τη νουβέλα του κλασικού Ρώσου συγγραφέα του 19ου αιώνα, θα τον κάνει πιο ικανό να κατανοήσει τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991 και το ξέσπασμα εθνικισμών στα πρώην σοβιετικά κράτη εκείνης της εποχής, αλλά να κατανοήσει επιπλέον και τις τρομοκρατικές επιθέσεις των Τσετσένων αυτονομιστών στη Ρωσία, λίγο πριν μπει ο 21ος αιώνας και λίγο μετά, να κατανοήσει ακόμα και τα πρόσφατα τεκταινόμενα στην Ουκρανία, όπου υπάρχουν μεν ρωσόφιλοι αυτονομιστές, αλλά και λαός που αισθάνεται Ουκρανικός. Ο Χατζημουράτ είναι μια έξοχη νουβέλα, που περιγράφει ήθη και έθιμα, πολεμικά περιστατικά και αντιθέσεις στην τσαρική Ρωσία. Είναι προϊόν μυθοπλασίας, εδράζεται, ωστόσο, σε αληθινά ιστορικά περιστατικά και τάσεις. Έχει και λογοτεχνική και ιστορική αξία.

Στο διήγημα του με τίτλο 'Χατζημουράτ', ο Λεβ Νικολάγιεβιτς Τολστόι, σκιαγραφεί με ενάργεια τον τρόπο ζωής των μουσουλμανικών λαών του Καυκάσου μέσα από την δράση του Χατζημουράτ.. Ανέστιος & αδέσμευτος, άλλοτε επικηρυγμένος & άλλοτε δοτικός σε μία συμφωνία με τις κρατικές αρχές, ο Χατζημουράτ εκφράζει το πνεύμα της φυγής, την τάση προς έναν ανθρωπισμό του θρήνου, της ηθικής επιταγής, φέροντας παράλληλα τις όψεις της ανθρωπογεωγραφίας των λαών του Καυκάσου: την ιδιότυπη κουλτούρα του βλέμματος, τις σχέσεις μεταξύ φατριών-οικογενειών, την διαπάλη για κυριαρχία, της όψεις της θηλυκότητας, την ακεραιότητα της πράξης, την συσχέτιση μεταξύ τοπικών εθίμων-γλώσσας & θρησκείας με την ευρύτερη Ρώσικη κουλτούρα, την Ρωσικότητα που πόρρω απέχει από μία στατική απεικόνιση, προσομοιάζοντας στον τύπο της ευθύνης προς την μεγάλη χώρα. Ο Χατζημουράτ εγκολπώνεται την πραγματική ελευθερία την στιγμή της κίνησης, της ανάβασης στο άλογο και της διάβασης της Ρώσικης γης, επιτελώντας αυτή την πράξη ως προσδοκία αλλά και ως ματαίωση, την ώρα που ο Ρωσικός-κρατικός κλοιός σφίγγει, την ώρα της επιλογής.. Την στιγμή της διάβασης, του καλπασμού, της συντροφικότητας, επιτελείται μία ιδιαίτερη γήινη μεσσιανικότητα, η οποία 'εντυπώνει' τον Χατζημουράτ στο φυσικό τοπίο, που δεν είναι 'οικία', αλλά ο 'σπαρακτικός' τόπος, τόπος της ζωής και του θανάτου. Ο Χατζημουράτ ανθίσταται στο καίριο και ταυτόχρονα, ζει για αυτό. Κυνηγημένος από το Ρωσικό κράτος και από κυρίαρχη φατρία της φυλής του, 'συναντά' τον θάνατο που επέρχεται ως δραματική κορύφωση: ως αξίωση και ως διαρκής αναζήτηση του ιδανικού.. Το Τολστοϊκό μυθιστόρημα απορρίπτει τον απλοϊκό & μονολιθικό αναγωγισμό της πρόσληψης του 'πρωτόγονου' μουσουλμάνου, διανοιγόμενο στις ατραπούς μίας λογοτεχνικής τομής, στις εκφάνσεις μίας κουλτούρας όπου το ίδιο της το όριο και το μη-όριο είναι οι λέξεις & οι πράξεις της. Ο Λεβ Νικολάγιεβιτς στηλιτεύει τις κρατικές-Τσαρικές πολιτικές μίας επιβολής μίας πρωταρχικής Παν-Ρωσικότητας..