ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ, ΔΥΟ ΚΟΣΜΟΙ

Παρουσίαση

«Άκου 'δω, Μαρικάκι, μόλο που ελόγου σου δεν με γνωρίζεις, να ξέρεις όμως πως είμαστε συγγενείς».
Είχε παρατηρήσει ότι κάποιος την κοιτούσε επίμονα. Προχώρησε μέσα στο λεωφορείο ανάμεσα στους άλλους επιβάτες. Κατευθύνθηκε προς την πόρτα. Ο άντρας ήρθε πίσω της. Πλησίαζε η στάση στην οποία θα κατέβαινε. Πιθανόν ο άντρας να διάβασε τι είχε στον νου της. Στάθηκε μπροστά της αποφασισμένος να της μιλήσει. Το λεωφορείο ήταν γεμάτο. Δεν μπορούσε να τον αποφύγει.
Ήταν περίπου στην ηλικία της. Ίσως λίγο νεότερος. Με το κασκέτο του τραβηγμένο μπροστά, ώστε να καλύπτει το μέτωπό του μέχρι τα φρύδια. Της χαμογέλασε φαρδιά πλατιά και φάνηκαν όλα τα δόντια του. Τα δύο μπροστινά χρυσά. Ήταν ένας νεαρός άντρας. Ψηλόλιγνος. Με όμορφη εμφάνιση. Φιλικός.
Φαινόταν να μαζεύει το κουράγιο του για να της μιλήσει. Και ότι γι' αυτόν τούτη η συνάντηση ήταν μια απρόσμενη ευκαιρία.
«Σε είδα στην τηλεόραση. Αναγνώρισα το όνομά σου. Και είπα στον εαυτό μου, για δες, ήξερα κι εγώ πως θα 'ρθει μια μέρα που θα μου παρουσιαστεί κάποιο σημάδι. Πως θα σε συναντήσω κάπου. Επειδή εμείς οι
δυο, να το ξέρεις, είμαστε αδέρφια». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)