ΤΟ ΜΥΔΙ ΠΟΥ ΝΟΜΙΖΕ ΠΩΣ ΗΤΑΝ ΣΤΡΕΙΔΙ, ΑΛΛΑ ΤΕΛΙΚΑ ΗΤΑΝ ΜΥΔΙ (Ή ΜΗΠΩΣ ΟΧΙ;)

Παρουσίαση

Ήταν μια φορά μια γραμμή που χώριζε στα δυο, δυο γαλάζιους κόσμους. Στον έναν, κολυμπούσανε πουλιά και πεταλούδες κι αεροπλάνα κι ανεμόπτερα και πύραυλοι κι αστέρια... Στον άλλο, πέταγαν δελφίνια, σπάροι, μύδια και σφουγγάρια - κι είχαν ένα πέταγμα παράξενο, αργό και συνάμα ευέλικτο, ευαίσθητο, ευάλωτο, ευ... ούτε που ξέρω τι ακόμα, πάντως κάτι καλό που είναι δύσκολο να περιγράψεις. Εκεί, στον κόσμο κάτω απ' τη γραμμή (ή μήπως πάνω;) ζούσε ένα μύδι που θα 'θελε -πόσο θα 'θελε- να 'ταν στρείδι και που θα 'θελε -πόσο θα 'θελε- όλα να 'ναι καλά, ευτυχισμένα, ευοίωνα, ευάερα, ευήλια, όλα ευ, και το φώναζαν Εύα. [...] (Από την έκδοση)