ΚΑΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΜΙΑ ΦΩΝΗ

Παρουσίαση

...Θα με ζητήσεις και δε θα μ' εύρεις,
θα με ποθήσεις, - μα θα 'ναι αργά...
Ένα φθινοπωρινό Σαββατόβραδο, οχτώ-εννιά νέοι, τρελοπαρέα, όλοι τους ένας κι ένας, κατηφορίσουν προς το Παγκράτι, τραγουδώντας καντάδες με τη συνοδεία κιθάρας και μαντολίνου, και κάνοντας ένα σωρό τρέλες μέσα στους έρημους δρόμους. Λίγο πιο πέρα, σε ένα φτωχικό, μια κοπέλα ετοιμοθάνατη ξυπνάει από το λήθαργο, αναγνωρίζοντας τη φωνή που περνάει...
Αριστοκρατικά μεγαλωμένος, άριστα μορφωμένος, μοναχοπαίδι υπουργού, ανανεωτής της παράδοσης, ανοιχτά ομοφυλόφιλος, συνοδοιπόρος των κομμουνιστών, τοξικομανής, αυτόχειρας, ο Ναπολέων Λαπαθιώτης ξετυλίγει στη νουβέλα "Κάπου περνούσε μια φωνή" σελίδες μιας Αθήνας περασμένης, όπου πρωταγωνιστούν τα εργατόπαιδα των συνοικιών του 1915" ένας αδικαίωτος έρωτας και μια υποδόρια ομοφυλοφιλική έλξη.
Σε αυτή την πρώτη έκδοση της νουβέλας σε βιβλίο, ο Νίκος Σαραντάκος, πέρα από την ανάλυση και τον συσχετισμό της με το υπόλοιπο έργο του Λαπαθιώτη, παραθέτει εκτενές χρονολόγιο του ποιητή, με πολλά στοιχεία που δεν έχουν ως τώρα δημοσιοποιηθεί, προσθέτοντας μια ακόμα ψηφίδα στη μελέτη της ζωής και του πολύμορφου έργου του αυτόχειρα της οδού Κουντουριώτου. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Νεορομαντικό, τρυφερό, μελωδικό σαν το αγορίστικο "κόρο" που περιγράφει, το κείμενο του Λαπαθιώτη νοσταλγεί το γλυκό εκείνο παρελθόν στο οποίο ξεκίνησε να το γράφει, της δικής του νιότης αλλά και εκείνο της πόλης, η οποία σε λίγο -και το 1915 και το 1940- θα μεταβληθεί σε πεδίο μάχης. Περιγράφει τους φίλους, τους νυχτερινούς περιπάτους, τους δικούς του έρωτες την ώρα που τον κυκλώνει η απελπισία. Τέσσερα χρόνια αργότερα θα αυτοκτονήσει με μια σφαίρα στην καρδιά, χρησιμοποιώντας ένα από τα όπλα του στρατιωτικού και υπουργού πατέρα του, τα περισσότερα από τα οποία ο ίδιος τα έχει χαρίσει στον ΕΛΑΣ. Το τελευταίο διάστημα, κερδίζει τη θέση που του αξίζει, έπειτα από χρόνια λήθης άδικης: η νουβέλα αυτή, που συνομιλεί τόσο με συγκαιρινούς του συγγραφείς, όπως ο Χρηστομάνος κι η "Κερένια κούκλα" του, όσο και με τον γαλλικό ρεαλισμό, κερδίζει τον αναγνώστη με την ευαισθησία και την απλότητά της. (ΤΙΤΙΚΑ ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΙΑ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 22/1/2012)