ΚΟΚΚΙΝΟ ΡΟΜΑΝΤΖΟ (ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ)

Κριτικές για το προϊόν

Οδησσος, Παρασκευή βράδυ, σε μια αποβάθρα του λιμανιού. Η Σοβιετική Ένωση βρίσκεται στα τελευταία της. Έξω από ένα καφέ στο τελωνείο, ανάμεσα σε ετερόκλητους ήχους από Ρώσικη μουσική και ροκ, και στον απόηχο του Σοβιετικού εθνικού ύμνου, δύο άνθρωποι συναντιούνται. Εκείνος κι Εκείνη. Ανώνυμοι, λοιπόν; Φαινομενικά όχι. Εκείνος είναι ο Φεντια, εκείνη η Βέρα. Πώς, όμως ξέρουμε ότι είναι αλήθεια;

“Η πόλη είναι θλιβερή, ανόητη και βρώμικη… βουλιάζουμε εδώ πέρα.”

Οι ίδιοι οι χαρακτήρες δεν ξέρουν. Κι αν ξέρουν, αποκρύπτουν. Κι ίσως να αποκρύπτουν γιατί η ταυτότητά τους δεν έχει καμία σημασία. Αυτό που ψάχνουν είναι αυτό που μετρά. Τι ψάχνουν, λοιπόν; Προέρχονται από κατακερματισμενες οικογένειες, σε μια κοινωνία που όλοι στρέφονται εναντίον όλων. Εκεί που δεν έχεις το δικαίωμα να χωρίσεις, αν είσαι φτωχός. Εκεί που το διαβατήριο σου ορίζει την ίδια σου την ύπαρξη.

Η συζήτηση τους θυμίζει ένα ζευγάρι που κρύβει τα συναισθήματα του γιατί δεν μπορεί να τα διαχειριστεί. Γιατί φοβάται αυτό που συμβαίνει ή αυτό που μπορεί να συμβεί. Ο Αλεξάντρ Γκέλμαν αποτυπώνει γλαφυρά, συγκινητικά, σκληρά ένα διάλογο που κρύβει αλήθειες τις οποίες ο καθένας μας θα ερμηνεύσει διαφορετικά. Μέσα από το “ξεφλούδισμα” των δύο προσώπων, βλέπουμε το ξεγύμνωμα μιας εποχής, μιας κοινωνίας και πάνω απ’ όλα της ανθρώπινης ανάγκης για συντροφιά. Και για το ψέμα. Και για την αλήθεια που θέλουμε να ακούσουμε κι εκείνη που δεν είμαστε ποτέ έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε.