Ο ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΣ

Παρουσίαση

ΣΚΗΝΗ ΠΡΩΤΗ Φιλέντ, Αλσέστ
ΦΙΛΕΝΤ Μα τί συμβαίνει, τί έπαθες;
ΑΛΣΕΣΤ Άσε με, αγαπητέ μου.
ΦΙΛΕΝΤ Τί λόξα πάλι σ' έπιασε, τί τρέχει; Μίλησε μου!
ΑΛΣΕΣΤ Είπα, άσε μ' ήσυχο, λοιπόν, εξαφανίσου μάλλον!
ΦΙΛΕΝΤ Μα δίχως να οργιζόμαστε, ακούμε και τον άλλον.
ΑΛΣΕΣΤ Εγώ θέλω να οργίζομαι και δεν ακούω λέξη.
ΦΙΛΕΝΤ Μ' αυτές σου τις απότομες εκρήξεις μ' έχεις μπλέξει,
και μόλο πού 'σαι φίλος μου, με τα καμώματά σου...
ΑΛΣΕΣΤ Φίλος σου εγώ; Παρακαλώ, σβήσε με απ' τα χαρτιά σου.
Ως τώρα τ' αναγνώριζα και με το παραπάνω,
μα ως είδανε τα μάτια μου με ποιόν έχω να κάνω,
σού το δηλώνω ορθά κοφτά, δεν έχω καμιά σχέση
στις διεφθαρμένες τις καρδιές δε θέλω να 'χω θέση.
ΦΙΛΕΝΤ Τόσο έφταιξα λοιπόν, Αλσέστ; Μα τί έχω κάνει, τί είπα;
ΑΛΣΕΣΤ Θα πέθαινες από ντροπή αν είχες λίγη τσίπα.
Η στάση σου ασυγχώρητη, τα πάντα εξευτελίζει
και κάθε τίμιον άνθρωπο πρέπει να σκανδαλίζει.
Σε βλέπω κάποιον ξαφνικά να πνίγεις στις διαχύσεις,
τα πιο βαθιά σου αισθήματα να εκφράζεις, συγκινήσεις,
στη διάθεσή του, δούλος του! Μ' όρκους και διακηρύξεις
πλουτίζεις τις παράφορα θερμές σας περιπτύξεις.
Κι όταν κατόπιν σε ρωτώ ποιος ήτανε, λες «Άσε»,
πώς λέγεται καλά καλά θυμάσαι δε θυμάσαι.
Η θέρμη σου όλη σβήνεται μόλις το δρόμο στρίψει
«Κάποιος αδιάφορος», μού λες εμένα, δίχως τύψη.
Ε, διάβολε, είναι ποταπό κι άνανδρο, στην ευχή σου,
να πέφτεις τόσο χαμηλά, να χάνεις την ψυχή σου.
Σ' ώρα κακιά αν μου τύχαινε να κάνω τέτοιο κρίμα,
να κρεμαστώ απ' τις τύψεις μου θα 'τρεχα, παραχρήμα.
ΦΙΛΕΝΤ Δε θα 'λεγα η περίπτωση πώς είναι για κρεμάλα,
και σε ικετεύω, να χαρείς, λυπήσου με μια στάλα,
άλλαξε την απόφαση, συγγνώμη, χάρη δώσε,
μη με κρεμάς για τόσο δα, θερμά παρακαλώ σε. [...] (Πράξη Α΄, Σκηνή 1η)