ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Ξεκινώντας από το παρόν βιβλίο, θεωρώ ότι ο Σεμπρούν δεν έχει, ως συγγραφέας, το μέγεθος για να συμπεριληφθεί στην κατηγορία των σημαντικών της Ισπανικής πεζογραφίας της εποχής του. Καμία σχέση. Γραφή αβαθής, κοινότοπη, πρόχειρη, τετριμμένη (πχ «…τη συνόδευε ο ήχος των τακουνιών της πάνω στις μαρμάρινες πλάκες…») με δομή τηλεταινίας για να δημιουργεί -τάχα- αγωνία. Δείχνει να τον ενδιαφέρει μόνον πως θα αναπτύξει την πλοκή της ιστορίας του με τρόπο που να κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Εξού και η ανά σελίδα διακοπή της αφήγησης σε «κρίσιμο» σημείο και επαναφορά σ’αυτό κάμποσες σελίδες παρακάτω, και τα συνεχή μπρος-πίσω στους χρόνους. Παλιά κόλπα, που στο παρόν βιβλίο το αποτέλεσμα είναι ένας αχταρμάς με ξεκούδουνες πινελιές τσόντας. Πρόσωπα χάρτινα, μονοδιάστατα. Επιδερμική, μονόχορδη και αγοραία προσέγγιση της ιστορικής περιόδου που αναφέρεται. Βρήκα τρομερά ανάγωγο να απευθύνεται ο συγγραφέας στους αναγνώστες σαν να είναι ηλίθιοι. Φυσικά αυτό (όπως και το σύνολο του κειμένου του) αποκαλύπτει δικές του βασικότατες ελλείψεις. Το βιβλίο όμως έχει ένα μεγάλο ατού: τη μετάφραση. Εξαίσια Ελληνικά, προσθέτουν ποιότητα στο κείμενο, το ανεβάζουν σε ύψος που δεν του αντιστοιχεί. 1 αστεράκι χάριν της μετάφρασης.

Ο Σεμπρούν είναι σπουδαίος συγγραφέας γιατί κάθε έργο του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί magnus opus. Πολύ σπάνια περίπτωση, τρομερή αφηγηματική δεινότητα, αισθητική εκφραστικότητα που θα ζήλευαν πολλοί, και πάντα επίκαιρος και διαχρονικός ταυτόχρονα. Αυτός έβαλε τις ράγες ώστε η σύγχρονη ισπανική πεζογραφία να ανθίσει και να φτάσει στο σημείο που έφτασε. Για μένα είναι η καλύτερη του κόσμου μέσα στον 21ο αιώνα.

Το "είκοσι χρόνια και μία μέρα" δεν έχει διαβαστεί πολύ στην Ελλάδα πράγμα που αποδεικνύεται από τις σχεδόν ανύπαρκτες κριτικές. Πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο απαιτητικό βιβλίο με διάφορες αφηγηματικές τεχνικές και χρονικά άλματα στο χρόνο. Οι αφηγήσεις είναι συνήθως αναστοχασμοί και διαφέρουν ως προς το κάθε φορά πρόσωπο που επικεντρώνεται ο συγγραφέας αναδεικνύοντας υποδειγματικά την πολύπλευρη αντίληψη της αλήθειας ανάλογα με την ιδεολογική τοποθέτηση και τη βιωματική εμπειρία. Αλλά αυτό που απογειώνει το έργο είναι η σπουδή στη μυθοπλασία, η εναλλαγή ηρώων και τοπωνυμίων από τον μύθο στην πραγματικότητα και αντίστροφα σε σημείο να αναρωτιέσαι αν έχει σημασία τι είναι αληθινό και τι φανταστικό. Είναι αριστούργημα.

Θερμά συγχαρητήρια και στη μεταφράστρια Μελίνα Παναγιωτίδου!