ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΤΕΜΠΕΛΙΑ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι το βιβλίο με εντυπωσίασε ή ακόμη χειρότερα με έπεισε. Το εν πολλοίς δικαίωμα στο μη εργάζεσθαι ή στο μη παράγειν αντιστρέφεται εύκολα σε υποχρέωση στο εργάζεσθαι και παράγειν. Η οπτική του συγγραφέα δεν είναι ξεκάθαρη, δεν ακολουθεί συγκεκριμένη, ορατή δομή αν και κατανοώ για ποιό πράγμα προσπαθεί να πείσει. Θεωρώ ότι το πόνημα του δεν εμβαθαίνει στις εξουσιαστικές, εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, στην κατοχή των μέσων παραγωγής, στον εμπορευματικό χαρακτήρα της παραγωγής. Ωστόσο, δεν είναι παντελώς ανέξοδο και σίγουρα αποτελεί δοκίμιο ριζοσπαστικό και πρωτοποριακό για την εποχή του.

Ωραίο βιβλίο, αν σκεφτείς ότι καταλήγει ότι πρέπει να δουλεύουμε 3-4 ώρες την μέρα,(που κακά τα ψέματα έχουμε τόσες ανάγκες πλέον που δε φτάνουν τόσες ώρες μόνο, άρα πρέπει να αλλάξουμε και εμείς μαζί) άλλα πέρα από αυτό έρχεσαι σε επαφή με εκείνη την εποχή, πώς έβλεπε ο Λαφάργκ την άρχή της παγκοσμιοποίησης (στο εμπόριο πάντα) και της συνέπειές στον καθημερινό άνθρωπο, πώς οι μηχανές υποτίθεται θα μας χάριζαν λιγότερες ώρες εργασίας αλλα δε κοκ. Έχει κάποιους άκυρους συσχετισμούς και θέσεις που δε με κέρδισαν, άλλα αυτό είναι θέμα υποκειμενικό και προσωπικό. Κατα τα άλλα είναι ευχαριστό.

Η δουλειά προέρχεται από τη δουλεία τόσο ως λέξη όσο και ως θεσμός. Αυτό εξηγεί ο Λαφάργκ στο βιβλίο του ως άξιος γραμματέας κι εκπρόσωπος του Μαρξ. Στο δικαίωμα στην εργασία, το σύνθημα του ύστερου 19ου αιώνα αντιτάσσει το δικαίωμα στην τεμπελιά, καθότι η εργασία στα πρώτα χρόνια της εμφάνισής της δε διέφερε πολύ από τη σκλαβιά. Οι εργάτες δούλευαν 10-14 ώρες -ακόμα και παιδιά 6-8 ετών- και παρέμεναν φτωχοί.
«Όπως ο Χριστός, η λυπητερή προσωποποίηση της αρχαίας σκλαβιάς, έτσι και οι άντρες, οι γυναίκες, τα παιδιά του Προλεταριάτου ανεβαίνουν κατάκοποι εδώ κι έναν αιώνα τον σκληρό Γολγοθά του πόνου: εδώ κι έναν αιώνα η καταναγκαστική δουλειά τσακίζει τα κόκκαλά τους, σκοτώνει τις σάρκες τους, βασανίζει τα νεύρα τους. Εδώ κι έναν αιώνα η πείνα δένει κόμπο τα σωθικά τους και φέρνει παραισθήσεις στο μυαλό τους!... Ω Τεμπελιά, δείξε οίκτο για τη μεγάλη δυστυχία μας! Ω Τεμπελιά, μητέρα των τεχνών και των ευγενών αρετών, γίνε το βάλσαμο για τις ανθρώπινες αγωνίες!».

Ανεξαρτήτως τις πολιτικές πεποιθήσεις, εάν και εφόσον έχει κανείς, το δικαίωμα στην τεμπελιά είναι ένα βιβλίο που πρέπει κάποιος να διαβάσει. Ο Λαφάργκ απλώς και με σκληρή γραφή, μεταφέρει στον αναγνώστη εικόνες σκληρές και εξαθλίωσης από τα χρόνια εκείνα, και συνειδητοποιεί κανείς πως τίποτα δεν έχει αλλάξει από τότε.