ΥΠΕΡ ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑΣ - ΤΑ ΡΟΛΟΓΙΑ

Παρουσίαση

ΑΓΓΕΛΟΣ ΞΕΝΑΓΟΣ [απευθύνεται σε αόρατους επισκέπτες]: Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στο σπίτι όπου διαμένει η αρχόντισσά μας η Ηλέκτρα. Περάστε, παρακαλώ. Γιατί ξαφνιάζεστε; Κυρίες μου, θα χρειαστεί να σηκώσετε λίγο το φουστάνι σας για να μην λερωθούν οι ποδόγυροι στο χώμα της αυλής, αλλά και στο πατημένο χώμα των δωματίων. Ωραίο θέαμα για σας, κύριοί μου, μια ευκαιρία να δείτε αστραγάλους, μπορεί και γάμπες, αν καμιά κυρία φερθεί αδέξια και σηκώσει κατά λάθος λίγο παραπάνω το φουστάνι της. Σας αρέσει η αυλή; Ναι, ξέρω, είστε συνηθισμένοι σε κήπους φτιαγμένους από ειδικούς, όχι από εσάς, θα μπουν χώματα στα νύχια σας αν ασχοληθείτε με γλάστρες και λουλούδια. Αρκεστείτε για την ώρα στα γεράνια της Ηλέκτρας, τελευταία ασχολείται και με τριανταφυλλιές, της τρώνε τα φύλλα οι ψείρες, παλεύει με τα διάφορα μαντζούνια να τις εξουδετερώσει. Ω κυρία μου, λυπάμαι, έσπασε το νύχι σας στην αλουστράριστη πόρτα της εισόδου, γεμάτη ρόζους είναι, φυσικά τα θέλει τα πράγματα η Ηλέκτρα, ούτε ίχνος βερνικιού. Τώρα μοιάζει το νυχάκι σας λιγάκι με τα δικά της. Μα περάστε, θα χρειαστεί να σκύψετε ελαφρώς, η πόρτα είναι χαμηλή και σεις πολύ ψηλές, η περούκα βλέπετε, δεν ενδείκνυται για το σπίτι της Ηλέκτρας, μπορεί για σπίτια δούλων, όχι όμως της Ηλέκτρας. Η Ηλέκτρα ζει σαν δούλη από επιλογή, όχι από καταναγκασμό. Και το επιδεικνύει. Δείτε σπιτάκι αγροτικό, καλαμιές έχει για στέγη. Σας θυμίζει κυρία μου το πολυτελείας αγροτόσπιτο που έχετε στους κήπους σας; Καμία σχέση ε; [...] (Υπέρ Κλυταιμνήστρας, Πράξη 1, Σκηνή 1, από την έκδοση)

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Με συγχωρείτε, άργησα. Οι διαδηλώσεις βλέπετε.
ΗΘΟΠΟΙΟΣ: Ναι, ξέρω. Ελάτε, από εδώ.
Δ: Δεν βλέπω καλά.
Η: Ελάτε, δώστε μου το χέρι σας.
Δ: Δεν είμαι συνηθισμένη σε τόσο λίγο φως.
Η: Εμείς, πάλι, είμαστε συνηθισμένοι. Κινούμαστε στο σκοτάδι με ακρίβεια νυκτόβιου ζώου.
Δ: Αλήθεια, εσείς περισσότερο τα βράδια κυκλοφορείτε.
Η: Το επάγγελμα, βλέπετε.
Δ: ...και με τεχνητό φωτισμό.
Η: Ναι. Ενοχλούμαι από το φως του ήλιου, τα μάτια μου πονούν.
Βλέπετε πόσο άσπρος είμαι;
Δ: Κίτρινο σας βλέπω.
Η: Είναι τα φώτα της σκηνής.
Δ: Πείτε μου για την παράσταση.
Η: Θα τη δείτε ή θα γράψετε αυτά που θα σας πω εγώ; Ξέρετε, πολλοί γράφουν για παραστάσεις, χωρίς να τις έχουν δει.
Δ: Μα φυσικά και θα τη δω.
Η: Κοκκινίσατε. Είχατε σκοπό να μην τη δείτε.
Δ: Και που το ξέρετε αν εγώ κοκκίνισα; Είναι τα φώτα της σκηνής.
Η: Δεν μπορείτε να με ξεγελάσετε. Ξέρω καλά να ξεχωρίζω τα φυσικά χρώματα με όποιο τεχνητό φως επάνω τους.
Δ: Που μένετε;
Η: Εδώ.
Δ: Ορίστε;
Η: Εδώ.
Δ: Γιατί;
Η: Γιατί όχι;
Δ: Δεν έχετε σπίτι;
Η: Έχω. Αλλά γιατί να πάω εκεί;
Δ: Εδώ κοιμάστε τα βράδια;
Η: Και εδώ ξυπνώ.
Δ: Τριγυρνάτε μόνος τη νύχτα;
Η: Και με κλειστά τα φώτα.
Δ: Δεν θα μπορούσα να το κάνω. Όλα αυτά τα κουστούμια, οι μάσκες... Δεν θα μου ήταν η καλύτερη συντροφιά.
Η: Μην το λέτε. Πολλές φορές, ειδικά Δευτερότριτα που δεν παίζουμε, διαλέγω ένα κουστούμι, ανεβαίνω στη σκηνή και παίζω τον ρόλο του κουστουμιού.
Δ: Μόνος;
Η: Μπορώ να παίζω όλους τους ρόλους, δοκιμάζω και τον υπηρέτη και τον αφέντη, τον αγρότη και τον γαιοκτήμονα, τον ζεν πρεμιέ και... Τί; Γιατί χαμογελάτε;
Δ: Δεν είστε λίγο μεγάλος για ζεν πρεμιέ;
Η: Δεν παίζω τον ρόλο μπροστά σε άλλους.
Δ: Τότε γιατί το κάνετε;
Η: Για να θυμάμαι πώς είναι.
Δ: Να υποθέσω ότι το ίδιο κάνετε και με άλλους ρόλους;
Η: Ποιους εννοείτε;
Δ: Ας πούμε τον ρόλο του εραστή.
Η: Σας είπα, όλους τους ρόλους. Εξασκώ την τεχνική μου.
Δ: Νόμιζα ότι τους παίζετε για να θυμάστε πως είναι στη ζωή.
Η: Εννοείτε ότι αν γίνω γονιός, αν ερωτευτώ, αν χωρίσω, αν θέλω να σκοτώσω, ασκούμαι μέσα από κάποιο έργο; Αλήθεια, ποιο θα μου συστήνατε για τον ρόλο του εραστή;
Δ: Εσείς ξέρετε καλύτερα.
Η: Όχι, αγαπητή μου. Το θέατρο έχει πάψει προ πολλού να είναι για μένα ατομική ψυχοθεραπεία. Περισσότερο είναι πρόκληση. Δοκιμάζω ό,τι με δυσκολεύει, κάνω δύσκολο ό,τι μου είναι εύκολο. [...] (Τα Ρολόγια, Πράξη 1, Σκηνή 1, από την έκδοση)