ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ 1945-1980 (ΠΡΩΤΟΣ ΤΟΜΟΣ)

Παρουσίαση

Όταν το 1971 τύπωνα για πρώτη φορά αυτό τον τόμο, έγραφα, και με κάποια έμφαση: "Στο βιβλίο αυτό μιλώ μόνο για ό, τι γράφτηκε μετά τον πόλεμο, για ό, τι τον προϋποθέτει σα μια τρομερή πείρα. Θα υπερασπιστώ δηλαδή μιαν υπόθεση: την ελληνική ποίηση (σ' αυτό τον τόμο στον επόμενο την ελληνική πεζογραφία) της μεταπολεμικής εποχής. [...] Υπάρχει το δικαίωμα της σύγχρονης ποίησης να λογαριάζεται μοναχή της, με μιαν αυτοτέλεια. Τα γεγονότα που ζήσαμε από τον πόλεμο και δώθε εκθρέψανε νέες ποιητικές γενεές, που δεν έχουν σχεδόν τίποτα κοινό με τον κόσμο του Σολωμού ή του Παλαμά ή και του Καβάφη ακόμα όσοι έζησαν την κοσμογονία των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών, μοιραία έγιναν και είναι κάτι άλλο".
Πραγματικά το τομίδιο εκείνο, που είχε όχι λίγες ελλείψεις, είχε ωστόσο, καθώς πιστεύω, και ένα στοιχείο, το οποίο, ως ένα σημείο, τις δικαιολογούσε και, τελικά, δικαίωνε την απόφασή μου για την έκδοσή του: ήταν η πρώτη φορά, που η μεταπολεμική λογοτεχνία εξεταζόταν καθεαυτήν, με ένα συνθετικό τρόπο.
Σήμερα, με την προοπτική των δεκαπέντε και πλέον χρόνων που πέρασαν, -και αφού το βιβλίο έχει εξαντληθεί πριν από καιρό,- είπα να το ξαναγράψω, για να περιορίσω τις αδυναμίες του -στο μέτρο, πάντα, που μπορώ- και να καλύψω τα κενά, και χρονικά: το 1980 θα μείνει, νομίζω, ένα όριο λιγότερο συμβατικό από το 1970. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)