ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΧΑΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Παρουσίαση

«Τριανταεφτά χρόνια μετά το πρώτο ποίημα που έγραψα, στις 24 Μαρτίου 1962, η θεά της ποίησης με εγκατέλειψε. (...) Χάνοντας την ποίηση, αισθάνθηκα μεγάλο κενό, φρικτή ορφάνια αλλά σίγουρα δεν τρόμαξα μήτε μ' έπιασε νεκρόδειπνος διάθεση. (...) Υπήρξα ποιητής, όπως υπήρξα αρχιτέκτονας. Δεν είμαι πια. Ο ορός του λευκού χαρτιού, η αγωνία του πρώτου στίχου, ο ιδρώτας της τεχνικής, η ανάμνηση ή η μνημοσύνη ποιημάτων άλλων ποιητών, η συγκίνηση της πρώτης ανάγνωσης σ' ερωμένη ή σε φίλο, θα απασχολούν τους παλαιούς μου συναδέλφους. Έχω αποξενωθεί. Η θεά της ποίησης μου αφαίρεσε την ικανότητα να γράφω ποιήματα, ευτυχώς όχι την ικανότητα να γοητεύομαι από ποιήματα, ως αναγνώστης όμως, όχι ως δημιουργός τους». (...)
(ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΛΟΓΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ)