ΘΕΙΑ ΚΩΜΩΔΙΑ (ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟ)

Παρουσίαση

Μ' όρτσα πανιά, Νους-Ναυς μου η ποντοπόρος
πελάγη φρίκης έχει οπίσω αφήσει
κι εσέ υμνεί εξιλαστήριο όρος

τι, πεπτωκυία εξαγνίζεις φύση
ω δεύτερο βασίλειο της κτήσης
διάβα ψυχών προς παραδείσια ζήση.

Λύρα νεκρή οιστρήλατη θ' ανθίσεις.
Ηχούν χορδές λατρευτικές σας Μούσες.
Κι αν Καλλιόπη την Ηχώ σας πείσεις

ψαλμούς, όχι λυγμούς θ' αντιλαλούσες
ως εν οργή σας μεταμορφώθηκαν
σε Κίσσες, κόρες πριν γλυκολαλούσες.

Λάμψεις σαπφείρινες ανακλάστηκαν
στ' άπειρα πράο πρόσωπό σου αγέρα
ρίγη μου ελπίδων νεκραναστήθηκαν

κι ως μη θανής πνοή, πνες ώρια μέρα
πένθιμο στέρνο που ψυχορραγούσες
ως φάνθης συ που ωθείς σ' έρωτα αστέρα
[...]
[Από την έκδοση]