ΜΠΛΕ ΒΑΘΥ ΣΧΕΔΟΝ ΜΑΥΡΟ

Παρουσίαση

Με λόγο αποσπασματικό, μικροπερίοδο, συνειρμικό, αυτή η γυναίκα που δεν γνωρίζουμε το όνομά της, μέσα από συνεχείς μετατοπίσεις και χρονικά άλματα, μας μιλάει για τους φίλους, τους έρωτες, την οικογένεια, τη ζωή της. Μια ζωή που πέρασε σαν μέσα σε όνειρο, σαν μια ταινία με ξένους πρωταγωνιστές. Γερνάει. Είναι νύχτα. Μόνη. Μια μοναξιά που δεν πηγάζει από αίτια κοινωνικά -έχει σύζυγο, παιδιά, κύκλο γνωριμιών- αλλά από ένα βαθύ αίσθημα αχρηστίας, ματαιότητας, υπαρξιακής αγωνίας. Το ύφος της αφήγησης, παρά τις προφανείς φορτίσεις, δεν γίνεται ποτέ μελοδραματικό. Ασθματικό, σκληρό, κάποτε αθώο και κάποτε σαρκαστικό, αποδεικνύεται εξαιρετικά δραστικό στη δημιουργία μιας ανήσυχης, απειλητικής ατμόσφαιρας. Όλα, ακόμα και οι πιο ανώδυνες παιδικές αναμνήσεις φιλτράρονται μέσα από ένα αίσθημα φθοράς και θανάτου. Η ηρωίδα του Μπλε Βαθύ σχεδόν μαύρο δεν προκαλεί τη συμπάθεια ή τη συγκίνηση του αναγνώστη κατορθώνει κάτι πολύ ισχυρότερο: του μεταδίδει τον τρόμο της. (Χριστίνα Ντουνιά, Αντί, 11/4/1986)