ΕΝΑ ΚΛΕΦΤΟ ΦΙΛΙ

Παρουσίαση

ΞΥΠΝΑΩ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ με τη δυνατή σκέψη, «θα πεθάνεις». Λέω «δυνατή σκέψη», γιατί έχει δύναμη. Ακούγεται δυνατά στο μυαλό μου, σαν να τη φωνάζει κάποιος μέσα στους έλικες που γύρευε τί χρώμα έχουν, άσπρο ή κόκκινο. Αυτός ο κάποιος με κοιτάζει κατάματα καθώς τη φωνάζει, όχι αυτή με κοιτάζει, αυτή γίνεται μάτια, χέρια, στόμα, αλλά όχι πρόσωπο.
Σηκώνομαι, πρέπει να σηκωθώ. Σηκώνομαι και κάνω κάτι απλό, χωρίς επιτήδευση, περπατάω. Δοκιμάζω απλά βήματα, απλές κινήσεις, ανάβω τσιγάρο και φυσάω τον καπνό, κρατάω το κορμί μου χαλαρό, ιδίως από την αρχή της λεκάνης και κάτω - τα γόνατα. Εξάλλου δεν πρόκειται για κείνην ακριβώς τη στιγμή, ούτε για κείνην ακριβώς τη σκέψη, αυτή η σκέψη είναι παράδειγμα, δείγμα, ομοίωμα. Η πραγματική στιγμή δεν λέει «θα πεθάνεις, θα πεθάνεις τώρα». Η πραγματική στιγμή φοράει ένα βαθύ φουστάνι. (παύση) Μένει ανέπαφη, (παύση) Λέει: «Ό,τι και να κάνεις, θα πεθάνεις κάποτε, έστω κάποτε, θα πεθάνεις όσο κι αν το τραβήξεις θα πεθάνεις, όχι τώρα, αργά ή γρήγορα θα πεθάνεις, όχι αργά ή γρήγορα, σου το χαρίζουμε το γρήγορα». [...] (Από την έκδοση)