ΤΟ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΚΟΜΜΑΤΙ ΤΗΣ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΚΤΗΣ

Παρουσίαση

Και συνέβαινε καμιά φορά αυτό που συμβαίνει τώρα: ο Ζωρζ Ζερφώ τρέχει με τ' αμάξι του στον εξωτερικό περιφερειακό. Μπήκε στην Πορτ ντ' Ιβρύ. Είναι δύο και μισή το πρωί, ίσως τρεις και τέταρτο. Αρκετοί οδηγοί είναι μεθυσμένοι. Ο Ζωρζ Ζερφώ είναι. Έχει πιει πέντε μπέρμπον 4 Roses. Επίσης, πριν από τρεις ώρες περίπου, ήπιε δύο χάπια ισχυρού βαρβιτουρικού. Το ότι τα ανακάτεψε δεν τον νύσταξε, αντίθετα του προκάλεσε μια τεταμένη ευφορία που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να μετατραπεί σε οργή ή σε ένα είδος μελαγχολίας, κατά κάποιον τρόπο τσεχοφικής και κυρίως πικρής, που είναι συναίσθημα ούτε πολύ ανδρείο ούτε ενδιαφέρον. Ο Ζωρζ Ζερφώ τρέχει με 145 χιλιόμετρα την ώρα. Μέσα από δύο ηχεία -ένα κάτω από το ταμπλό, ένα στο πίσω μέρος- ακούγεται σε χαμηλή ένταση η μουσική που παίζει στο κασετόφωνο, τζαζ στο στυλ West Coast: Τζέρρυ Μάλλιγκαν, Μπαντ Σανκ, Τσίκο Χάμιλτον.
Την αιτία για την οποία ο Ζωρζ ξεχύνεται έτσι στον περιφερειακό, με αμβλυμένα αντανακλαστικά και ακούγοντας αυτή τη μουσική, θα πρέπει να την αναζητήσουμε κατά κύριο λόγο στη θέση του Ζωρζ στο πλέγμα των παραγωγικών σχέσεων. Το γεγονός ότι ο Ζωρζ σκότωσε τουλάχιστον δυο ανθρώπους στη διάρκεια του έτους δεν έχει να κάνει. Αυτό που συμβαίνει τώρα συνέβαινε καμιά φορά και στο παρελθόν.
Η έκδοση περιλαμβάνει επίμετρο με αποσπάσματα από συνέντευξη του Ζ.Π. Μανσέτ (Ιούνιος 1980) στο γαλλικό περιοδικό Polar, κείμενα από το μετά θάνατον αφιέρωμα στον Μανσέτ του ίδιου περιοδικού (1997), καθώς και η εργογραφία του. Από τις Εκδόσεις Άγρα σε συνέκδοση με τις Εκδόσεις Βαβέλ κυκλοφορεί επίσης εικονογραφημένο το Μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής Ακτής με σκίτσα του Jacques Tardi. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)