ΜΙΧΑΗΛ

Παρουσίαση

Πώς έρχονται τα κύματα
σαν άλλου κόσμου αναλαμπές κι ανέγγιχτες υπάρξεις
αστράφτουνε για μια στιγμή, χιόνια ψηλά στα εφήμερα όρη της
τρικυμίας, κι υστέρα πάλι χάνονται
-άσπρες οφθαλμαπάτες.
Και πώς εσύ, ό Ανύπαρκτος,
έτσι τα κατευθύνεις, με προσταγές αμείλικτες
για λίγο να καλπάζουν, να πλαταγίζουν
τρομεροί, αμόλυντοι χιτώνες
κι ευθύς να εξαφανίζονται
-τί άγγελμα κομίζουν
κι όλος αυτός ό ρεμβασμός πού μ' έχει συνεπάρει
μοιάζει με το αγνάντεμα μιας υπερκόσμιας μέθης.
(Από την έκδοση)

Περιεχόμενα

Εδώ θα 'ταν καλύτερα
Πάθος χωρίς αποδέκτη
Σώματα εξοστρακισμένα
Πως ξάφνου παίρνει όψη το κενό
Ω ερημιά
Τι κατακόκκινα φτερά
Γιατί να μοιάζουνε οι πνοές
Είσαι το πύρινο σπαθί
Σαν το πολύτιμο πετράδι
Κατάλαβα το νόημα
Όταν σημεία θα φανούν
Όσο κι αν γράφω τ' όνομά σου
Κατανικήθηκα
Είδα τα ίχνη σου
Στις παρυφές αέρινων πραγμάτων
Ω ρεύμα εσύ ακίνητο
Παρά να κάθομαι σκυφτός
Εσύ μου αποκάλυψες
Αναίτια μιλά η φωνή
Πως έρχονται τα κύματα
Πότε επιτέλους θα φανείς
Μα τώρα μ' αποστρέφεσαι
Όλα τοπία είναι της φρίκης
Των ουρανών, παράταιρο
Τι να αισθάνεται ένας άνθρωπος
Σάρκα απαλλάξου απ' την ψυχή
Την ώρα τούτη όπου κανείς
Είναι η βροχή ολοφυρμός
Όπως, καθώς κοιτάζουμε
Σε ουρανό από μάλαμα
Παράσυρέ με, ρυπαρό
Απίστευτο, με τόση ομορφιά
Όνειρο ακατανόητο
Σαν όραμα
Σε μία έκταση ανοιχτή
Δίχως ούτ' ένα δέλεαρ
Δύση, ω δύση εκστατική
Καθώς βαδίζω ψάχνοντας
Πάνω απ' τ' ακρόκλωνα μιας μυγδαλιάς
Όταν χωρίς ενδοιασμό
Άνθρωποι, μήτε αμαρτωλοί
Πόσο νηφάλια σπρώχνεις το νου
Αναπετάγματα σελαγισμών
Ω νύχτα, νύχτα, νύχτα
Ναοί σα μαυσωλεία
Μέσα σ' αταίριαστους με τη θρησκεία μου ναούς
Πως θα 'θελα να σέρνομαι
Απ' ό,τι το μηδαμινό
Τι λαμπρά ναυαγεί
Πνίξε, όσο πιο γρήγορα μπορείς
Κι αν πόθησα
Ατμοί από λιβάνι λύπης
Βγες ένα Σάββατο πρωί
Του πόνου σπίθα μυστική
Ήλιος να ρέει ακράτητα
Όταν οι αύρες ξαστοχούν μέσ' απ' τα κρίνα
Μια λεπτεπίλεπτη ανταύγεια παλμού
Τώρα που γέρνω στη φθορά
Εσύ που μέσα μου
Γιατί, όταν είδα να ξεσπά
Σώριασε χάμω αλύπητα
Κόκκινα πέταλα ριγμένα
Τι κι αν ψηλά δρομείς
Δρόμοι της λήθης
Πούπουλα στον αέρα
Δεν αρκεί να 'σαι μόνος
Ποιο λαμπυρίζει εκεί, φεγγάρι ανέφικτο
Ω νερολούλουδο κλειστό
Μια νουθεσία
Σήμερα γέρνει ο ουρανός
Βγάλε του κόσμου τα φτιασίδια
Πέφτει απλά η βροχή
Άσπροι αρχάγγελοι δακρύζουν
Κάτι απ' το παράθυρο
Αποτραβιόσουν, κι έσβηνε
Είδα ένα σμάρι από πουλιά
Ματαίωσε τα έργα σου
Στην παγωμένη πολιτεία περπατώντας
Τριγύρω μου αραδιάζονται μνήμες
Βότσαλο γίνε αγνοημένο
Και θ' ανασκάβεται η ψυχή
ΥΜΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΦΥΣΗ
ΟΤΑΝ Η ΛΑΜΨΗ ΓΕΡΝΕΙ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΠΙΑ ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ ΕΔΩ
Ω ΥΨΗΛΑ ΤΟΠΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΒΑΣΗΣ
ΡΟΧΘΕ ΜΙΑΣ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΖΩΗΣ
ΒΙΑΙΟ ΦΩΣ
ΚΑΠΝΟΣ, ΚΙ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ
ΚΑΤΑΙΓΙΣΜΟΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΩΝ