ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ ΝΕΡΑ (ΣΚΛΗΡΟΔΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ)

Παρουσίαση

Την περίοδο του "μεγάλου τρόμου" στη γαλλική επανάσταση, φανατικοί οπαδοί των σφαγών αποδείχτηκαν όσοι υπηρετούσαν από κοντά τους αριστοκράτες: καμαριέρες, ράφτες, παπουτσήδες, αμαξάδες. Αντίθετα, αρτοποιοί, ταβερνιάρηδες ή τυπογράφοι δεν αξίωναν υπερωρίες στη γκιλοτίνα. Ο καθημερινός συγχρωτισμός με κάποιον που μισείς εξαγριώνει, φαίνεται, πολύ παραπάνω απ' το να τον υφίστασαι από κάποια απόσταση.
Αυτή είναι, ίσως, μια ιδιαίτερη τροπή της περίφημης "διαλεκτικής αφέντη-σκλάβου", δηλαδή της αίσθησης ότι εξαρτάσαι από εκείνον που εξαρτάται από εσένα. Κι αυτή είναι, σίγουρα, η σχέση του Καρχαρία με τον Κορνήλιο, το ψάρι-πιλότο στην υπηρεσία του. Ο Κορνήλιος επιβιώνει επωφελούμενος των παρασίτων στο δέρμα του Καρχαρία και ο Καρχαρίας, παρά τη ρητή του πεποίθηση πως "μόνος λόγος ύπαρξης ενός πλάσματος είναι να φαγωθεί από κάποιο άλλο", αφήνει αφάγωτο τον Κορνήλιο για να επωφελείται των φροντίδων του. Φυσικά, εκείνος που υποφέρει σε αυτή τη συμβίωση είναι ο Κορνήλιος. Φλεγματικός μα και φιλεύσπλαχνος, δοκιμάζει πότε-πότε να γλιτώσει κάποια ψάρια από τα ανηλεή τσιμπούσια του Καρχαρία, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Εκείνο που καταφέρνει όμως, πολύ επιτυχώς, είναι να σαρκάζει το αδηφάγο κήτος. [...] (Από τον πρόλογο του Πέτρου Μαρτινίδη)

Περιεχόμενα

Μην ψαρώνεις
Στο βάθος κήτος
Προσοχή, δαγκώνει
Μην πας βαθιά!