ΥΠΟΓΕΙΩΣΗ

Παρουσίαση

Μια γυναίκα μόνη. Μια γυναίκα που δεν της έχει απομείνει τίποτε άλλο από το να ψελλίζει τη ζωή της. Τη συντροφεύει πότε-πότε ένα σκυλί, τη συντροφεύουν όμως και οι αναμνήσεις από τις εμπειρίες της, από τις λογικές και παράλογες επιτυχίες και αποτυχίες της. Η παρατεταμένη κραυγή μιας γυναίκας σε κατάσταση «υπογείωσης». Ή μήπως ακούγεται και η κραυγή μιας ολόκληρης χώρας σε ομοίως τραγική κατάσταση;

"Αυτό μ' ενοχλούσε συνέχεια με τους άντρες. Ήθελα να τους χτυπήσω και δεν μπορούσα. Με μια λαβή με ακινητοποιούσαν και μετά με κορόιδευαν, απ' το σχολείο ακόμα. Αδικία, μεγάλη αδικία! Μπορούσα μόνο να τους σπρώχνω. Έτσι τους ταπείνωνα, αυτός ήταν ο τρόπος μου. Στο διάολο! Και τους έσπρωχνα. Αλλά αυτουνού που μου το ΄λεγε πιο συχνά μακάρι να του ΄ριχνα καμιά στ' αρχίδια, του καριόλη! Ήταν ωραίος, μελαχρινός με χοντρά κοκάλινα γυαλιά, φτυστός ο πατέρας μου. Σαν να ΄ριξε μια φτυσιά και να βγήκε. Πώς να γλιτώσω; Ψηλός κι αδύνατος με φαρδιές πλάτες. Πλατωνιστής μαλάκας. Μου την έπεφτε μετά τις συναντήσεις με τους καθηγητές, τους υπεύθυνους για το διδακτορικό μας, αυτούς που επιτηρούσαν την πρόοδό μας! Κάναμε πολλές συναντήσεις για τη Λογική. Και συζητήσεις για τη Λογική. Είχαμε άρθρα και βιβλία για τη Λογική. Και το παράλογο έχει λογική, τους είπα μια μέρα. Τους τρέλανα κανονικά! Μα το παράλογο δεν μπορεί να έχει λογική, μου ΄παν. Το παράλογο είναι παράλογο, έτσι μου ΄παν. Και η λογική είναι λογική, τούς έλεγα με τη σειρά μου και συνέχιζα ακάθεκτη. Και το παράλογο έχει λογική, τη δική του λογική, μια λογική που η κλασική λογική τη βρίσκει παράλογη, που η δική σας λογική τη βρίσκει παράλογη. Να ασχολείται η λογική σας με τη δική της λογική και το παράλογο με τη δική του! Και να βγάζετε τα παπούτσια της λογικής προτού μπαίνετε στο σαλόνι του παραλόγου! Τέτοια τους έλεγα! Μα εκείνοι γελούσαν και με κορόιδευαν. Να γίνεις ποιήτρια, μου 'λεγαν, τι κάθεσαι και κάνεις διδακτορικό στη Λογική ή στο Παράλογο ή όπου διάολο κάνεις; Μα εμένα δεν μ' ενδιαφέρει η ποίηση, τους έλεγα, εμένα μ' ενδιαφέρει το παράλογο. Ψάχνω έναν τρόπο να προσδιορίσω αυτό που εσείς ονομάζετε παράλογο, χωρίς να το υποτιμώ. Αυτό ψάχνω, τους έλεγα, γι' αυτό βρίσκομαι εδώ, σ' αυτό το κωλοΐδρυμα. Βρίσκομαι εδώ για να γράψω την Κριτική του Καθαρού Παραλόγου." (Απόσπασμα από το βιβλίο)

Στην ΥΠΟΓΕΙΩΣΗ, ο Γιώργος Λαμπράκος χρησιμοποιεί τον θρυμματισμένο βιωμένο χρόνο του ομιλούντος προσώπου. Ακολουθεί εύστοχα την τεχνική του ελεύθερου συνειρμού, με μια παλέτα αντιθετικών ζευγών: ορθολογικό-ανορθολογικό, πειθαρχία-αναρχία, ψευδαίσθηση-πραγματικότητα, που προσδίδουν σφρίγος στο σώμα του κειμένου και αναδεικνύουν το ρεαλιστικό του υπόστρωμα, με διάσπαρτα στοιχεία νατουραλισμού, ενώ η κατά τόπους ειρωνεία, ο σαρκασμός, το μαύρο χιούμορ, η ψυχολογία, ο υπονομευτικός στοχασμός, ανεβάζουν τη θερμοκρασία και τη στιλπνότητά του. Τέλος, πυκνότητα και προφορικότητα συντελούν στο να εκδιπλωθεί το αίσθημα του αποπροσανατολισμού και της εμπειρίας του τίποτα, που διαβρώνει τα θεμέλια του σύγχρονου ανθρώπου. Ο Γιώργος Λαμπράκος -συγγραφέας που τον διατρέχει σοβαρά η υπόθεση εκείνης της λογοτεχνίας που δεν μιλάει για πραγματικότητες, αλλά για αλήθειες, που είναι η ουσία της πραγματικότητας- φαίνεται ότι διαθέτει ισχυρή πνευματική κράση ώστε να μη δειλιάζει να αντικρίζει τις πηγές των αβύσσων. (Ματίνα Μόσχοβη, Book Press, 13/4/2012)