Η κυρία Ντάλογουεϊ

Παρουσίαση

Η Βιρτζίνια Γουλφ συνέλαβε και έγραψε το μικρό αριστούργημά της, την Κυρία Νταλογουέι, από το 1922 ως το 1924, έχοντας πρώτα διαβάσει τον Οδυσσέα του Τζέιμς Τζόις και μετά την επιστροφή της από το καταπράσινο Ρίτσμοντ στην πλατεία Τάβιστοκ, στο Μπλούμσμπερι. Όπως ο Οδυσσέας, έτσι και το μυθιστόρημα της Γουλφ διαδραματίζεται σε μία μέρα, αλλά ισοδυναμεί με βύθισμα στην καρδιά των πραγμάτων. Χιλιάδων πραγμάτων. Η κυρία Νταλογουέι κυριολεκτικά κατακλύζεται από συνειδήσεις, αναμνήσεις, ονόματα, φαντάσματα, ανθρώπους όλων των τάξεων, γεύματα και γάμους, ζωντανούς και νεκρούς, στρατιώτες, γιατρούς, εντυπώσεις λογικές και άλογες· κι όλα αυτά μέσα στη φασαρία, στα καταστήματα, στους δρόμους, στα πάρκα και στα χιλιάδες πράγματα του Λονδίνου - ανάμεσα σε φορέματα, γάντια, καπέλα, αδιάβροχα, ομπρέλες, σουγιάδες, ανθρώπινα σώματα, αεροπλάνα, αυτοκίνητα, φορτηγά. Ένα κείμενο πυκνό, διεισδυτικό, εμπνευσμένο, μια σκιαγράφηση της ανθρώπινης συνείδησης, ένα μυθιστόρημα που απευθύνεται στον ποιητή που κρύβει μέσα του ο κάθε αναγνώστης.
Όπως σημειώνει ο συγγραφέας του βιβλίου Οι ώρες, Michael Cunningham: "Η κυρία Νταλογουέι έχει μερικές από τις πιο όμορφες, τις πιο σύνθετες, τις πιο διεισδυτικές, τις πιο ιδιόρρυθμες προτάσεις που γράφτηκαν ποτέ· αυτός και μόνο ο λόγος είναι αρκετός για να διαβάσει κανείς το βιβλίο. Πρόκειται για ένα από τα πιο συγκινητικά, τα πιο επαναστατικά έργα τέχνης του 20ού αιώνα". (Από τον εκδότη)

"Στην Κυρία Νταλογουέι [...] εμφανίζονται όλα τα στοιχεία που χαρακτήρισαν οριστικά τη γραφή της Γουλφ: από την περιβόητη συνειδησιακή ροή μέχρι το λυρισμό της και από τις παρεκβάσεις εκτός της κύριας ροής του μυθιστορήματος ως την ποιητική εκφορά του λόγου, η Κυρία Νταλογουέι αποτελεί ένα από τα καταγωγικά κείμενα του καθόλου μυθιστορήματος του 20ού αιώνα. Ίσως εκείνο που διαφοροποιεί το έργο αυτό από άλλα κείμενα της Γουλφ είναι ο ρόλος που παίζει ο τόπος. [...] το Λονδίνο στο έργο αυτό παίρνει τέτοιες διαστάσεις που γίνεται δρων πρόσωπο του μυθιστορήματος, σχεδόν χαρακτήρας. Ζωντανό και ανάγλυφο, οδηγεί τον αναγνώστη στο πραγματικό, φανερό ή λανθάνον, θέμα που στοιχειώνει το μοντερνισμό: σε μια οντολογική, ή και μεταφυσική, μελέτη του χρόνου. Το μυθιστόρημα αυτό της Γουλφ [...] απευθύνεται σε μια εσώτερη στοιβάδα της συνείδησης του αναγνώστη όπου εδρεύει η ποίηση, δηλαδή ο μύχιος, ανορθόδοξος ή και στρεβλός ακόμη τρόπος με τον οποίο ο καθένας μας ερμηνεύει και προσλαμβάνει την πραγματικότητα και, κάποτε κάποτε, τη διαθλά". (Γιώργος Ξενάριος, περ. ΔΙΑΒΑΖΩ, Ιούλιος-Αύγουστος 2006)