ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΓΩΝΙΑ

Παρουσίαση

"Με θέλει η πατρίδα για ώρα μεγάλης ανάγκης. Θέλουν να με ψάξουν κι άλλο, να δουν πώς έγινα ατομική βόμβα, έτσι με είπε, να με τελειοποιήσουν στην Αθήνα, ακόμα περισσότερο, να φκιάξουν κι άλλες τέτοιες βόμβες από άλλους τέτοιους αρρώστους χωρίς να έχει η χώρα εργοστάσια πυρηνικά, χωρίς ο Αμερικάνος να πάρει χαμπάρι. Αχ, τι σπουδαία ανακάλυψη κι αυτή, με τόση ραδιενέργεια που διοχετεύεται στα άρρωστα κορμιά, αυτά γίνονται όπλα πυρηνικά, αν στρίψεις λίγο τ' αυτί τους, έσκασαν!"

Οι δέκα διηγήσεις αυτής της συλλογής είναι μια λοξή, απρόοπτη ματιά, ένα κοίταγμα από την άλλη γωνία πάνω στη νεοελληνική κοινωνία. Κάποιες απ' αυτές χωρίς να χάνουν τον βασικό χαρακτήρα της γραφής, που εδώ είναι ο λεπτός σαρκασμός, επικάθονται στον πυθμένα της υπαρξιακής αγωνίας. Κείμενα που διαβάζονται απολαυστικά σκιαγραφώντας ανθρώπινους τύπους και ιστορικά βιώματα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Η λοξή ματιά του Β. Γκουρογιάννη πάνω σε καινούργιες αλλά και παλαιότερες πτυχές του ελληνικού βίου και της ελληνικής ιστορίας εγγυάται την απόλαυση του αναγνώστη. Αυτό επιβεβαιώνεται και στη συλλογή διηγημάτων Από την άλλη γωνία, που περιλαμβάνει δέκα διηγήματα με διαφορετικά μεν θέματα αλλά κοινή την πλάγια οπτική γωνία του συγγραφέα. Οι αφηγητές του, πρωτοπρόσωποι ή τριτοπρόσωποι, κατορθώνουν και συνταράσσουν. Ακόμα και στις απλούστερες των ιστοριών, όπως π.χ. "Το φρύδι της βασίλισσας", το καυστικό χιούμορ ή τα υπονομευτικά σχόλια δίνουν λαβή στον περαιτέρω διαλογισμό του αναγνώστη, το κωμικό στοιχείο υπερσκελίζεται και η ιστορία οδηγείται σθεναρά στην τραγικωμωδία. Ο συγγραφέας αποδίδει τα μέγιστα όταν ασχολείται με τις πτυχές της ιστορίας μας που καταδεικνύουν τον πόνο και την πικρία που έχει εμποτίσει τον απλό άνθρωπο η συχνά ακούσια συμμετοχή του στις σελίδες της ιστορίας. [...] Η διεισδυτικότητα στον ψυχισμό τω ανθρώπων, η ανάδειξη της φυσικής και μεταφυσικής παρουσίας των χώρων [...] και η διεκδίκηση της ιστορικότητάς τους, η έμμεση καταδίκη των ρατσιστικών ρητορειών, η πυκνότητα της γραφής, η υπονόμευση και η σκωπτικότητα είναι τα στοιχεία που αναδεικνύουν τη μαστορική τέχνη του συγγραφέα στην καλύτερη ίσως συλλογή διηγημάτων της τελευταίας χρονιάς." (ΛΙΛΥ ΕΞΑΡΧΟΠΟΥΛΟΥ, ΔΕΚΑΤΑ, καλοκαίρι 2007)