Ο ΣΑΡΟΝ ΚΑΙ Η ΠΕΘΕΡΑ ΜΟΥ

Παρουσίαση

Πώς μπορεί να «βγάζουν γέλιο» ο θάνατος και η καταστροφή; Η απανθρωπιά και τα ορθωμένα Τείχη;...
Η παλαιστίνια αρχιτέκτων Σουάντ Αμίρι, καθηγήτρια πανεπιστημίου στα Κατεχόμενα, κάνει λογοτεχνία την καθημερινότητα της χώρας της: σαρκάζοντας, ειρωνευόμενη, μην αφήνοντας απ' έξω ούτε καν τους δικούς της ανθρώπους. Με μοναδικό της όπλο ένα πληκτρολόγιο (κι ένα τηγάνι τεφλόν. . .), αντιστέκεται στους Ισραηλινούς στρατιώτες, αψηφά τα σημεία ελέγχου, μιλάει στο κομμένο της τηλέφωνο με τον Πρόεδρο Μπους, καγχάζει, σατιρίζει, πολεμάει την Κατοχή, τη βαρβαρότητα και την τρέλα. Μέσα στη σκόνη, τους πυροβολισμούς και τον παραλογισμό, ψάχνει για μία διέξοδο.
Γραφή απλή, χωρίς στολίδια, γυμνή. Ένα βιβλίο που εξηγεί, πληροφορεί, διδάσκει, τέρπει και συγκινεί.
Θα ήταν πολύ καλό να ήταν μόνο λογοτεχνία.
Δυστυχώς, είναι μαρτυρία. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Περιεχόμενα

Εισαγωγικό σημείωμα - Δρουκόπουλος Βασίλης
Πρόλογος
Δεν είχα καμία διάθεση
Αντίο, μητέρα
Επιστροφή στη Γιάφα
Το εφτάχρονο έπος της ταυτότητάς μου (1981-1988)
Τόλμη αλλά όχι και τόση γοητεία
Καταναλωτική μανία ενόψει των πυραύλων Σκουντ του Σαντάμ
Οι αντιασφυξιογόνες μάσκες της επαγγελίας
Palestina vulgaris
Σκυλίσια ζωή
Η πρώτη αναμέτρηση της Ντιάλα
Καπουτσίνος στη Ραμάλα
Οι νέοι μας γείτονες
Η Ραμάλα υπό απαγόρευση κυκλοφορίας (29 Μαρτίου - 1 Μαΐου 2002)
Ναμπλούς - Η αβάσταχτη αναμέτρηση
Κύριε Πρόεδρε
Ο Σαρόν και το τεφλόν τηγάνι μου
Ένα δεκαήμερο ταξίδι αναψυχής στην Αίγυπτο
Η άποψη μιας λέαινας