Ο ΕΜΠΟΡΟΣ ΝΑΥΑΓΙΩΝ

Παρουσίαση

...Οι συζητήσεις στις νότιες θάλασσες έχουν ένα μοναδικό μοτίβο: ο ωκεανός είναι πράγματι απέραντος, ο κόσμος όμως είναι στενόχωρος, και δε θα συζητάς για πολλή ώρα δίχως να ακούσεις το όνομα του Χέιζ του Παλικαρά, ενός ναυτικού ήρωα που οι άθλοι και η άδοξή του εξαφάνιση άφησαν την Ευρώπη ασυγκίνητη. Θα αναφερθεί το εμπόριο, η κόπρα, τα όστρακα, μπορεί και το βαμβάκι ή τα μανιτάρια, αλλά μ' έναν απόμακρο, ερασιτεχνικό τρόπο, σαν να μην ενδιαφέρει το θέμα τους ιδιαίτερα. Μέσα σ' όλα αυτά, τα ονόματα των καραβιών και των καπετάνιων τους θα πηγαινοέρχονται ταχιά σαν αλογόμυγες και νέα του τελευταίου ναυάγιου θα συζητιόνται και θα ανταλλάσσονται ατάραχα.
Σε έναν ξένο η συζήτηση αυτή μπορεί αρχικά να μη φαινόταν ιδιαίτερα πνευματώδης, αλλά σύντομα θα έπιανε το νόημα και, όταν θα 'χε πια ένα χρόνο πάνω-κάτω στον κόσμο των νησιών και θα 'χε δει αρκετές σκούνες ώσπου το όνομα κάθε καπετάνιου να έφερνε στο μυαλό μια φιγούρα με πυτζάμες ή λευκά βαμβακερά, και όταν πια θα συνήθιζε σε μια ιδιαίτερη χαλάρωση του ηθικολογικού στοιχείου που επικρατεί (όπως στη μνήμη του γερο-Χέιζ) στο λαθρεμπόριο, στο βούλιαγμα καραβιών, στη ναυταπάτη και άλλους συγγενείς κλάδους της ανθρώπινης δραστηριότητας, θα έβλεπε ότι η Πολυνησία δεν είναι λιγότερο διασκεδαστική και διδακτική από το Παλ Μαλ ή το Παρίσι... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Εμπνευσμένο από ένα "πλοίο-φάντασμα", το "Μαίρη Σελέστ" που βρέθηκε το 1872 στον Ατλαντικό και γραμμένο ουσιαστικά κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της οικογένειας Στήβενσον προς τις Νότιες θάλασσες, ο "Έμπορος Ναυαγίων", είναι ένα περιπετειώδες και αρκετά περιπεπλεγμένο μυθιστόρημα ουσιαστικά μαθητείας και ενηλικίωσης, που όμως πολλές φορές μπερδεύει τον αναγνώστη αφού η ιστορία δεν είναι τόσο ξεκάθαρη - σαν την περιβάλλει μια ομίχλη - ενώ σίγουρα παρουσιάζει προβλήματα δομής λόγω της συνεργασίας των δύο συγγραφέων.
Η ιστορία όμως είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, η δράση σε καθηλώνει και οι χαρακτήρες των ηρώων, ο Ντοντ και ο Πίνκερτον, τόσο ζωντανοί και ανθρώπινοι, σε συνδιασμό με την φινέτσα της αφήγησης που παραβλέπεις τα πολλά ερωτηματικά που δημιουργούνται μετά την αποκάλυψη (;) του μυστηρίου και το κάπως απίθανο τέλος. Μπορεί να μη φτάνει στο ύψος των μεγάλων αριστουργημάτων του Στήβενσον (Δρ Τζέκυλ & Κος Χάϊντ, Η Νήσος των θησαυρών, Κατριόνα και άλλα) αλλά δεν παύει να είναι ένα εξαιρετικό δείγμα γραφής του μεγάλου αυτού συγγραφέα και μια ανάσα ποιότητας που υπερβαίνει εποχές και πρόσκαιρες λογοτεχνικές μόδες και best-sellers." (Από το ιστολόγιο Librofilo a books' aficionado, 14/10/2012)