ΓΙΑ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ ΜΙΛΑΩ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΟ ΤΡΕΞΙΜΟ

Παρουσίαση

"Δεν ξεκίνησα να τρέχω επειδή κάποιος μου ζήτησε να γίνω δρομέας. Όπως δεν έγινα μυθιστοριογράφος επειδή κάποιος μου ζήτησε να γίνω μυθιστοριογράφος. Μια μέρα, έτσι στο άσχετο, μου ήρθε να γράψω ένα μυθιστόρημα. Και μια μέρα, έτσι στο άσχετο, άρχισα να τρέχω - επειδή απλώς το ήθελα". Το 1982, αφού πούλησε το τζαζ μπαρ του "Peter Cat" για ν' αφοσιωθεί στο γράψιμο, ο Χαρούκι Μουρακάμι αποφάσισε ν' αρχίσει να τρέχει, ώστε να έχει την αντοχή να γράφει μέχρι τα βαθιά γεράματα. Και τώρα, ύστερα από δεκάδες μαραθωνίους, και πολλά μυθιστορήματα, αναλογίζεται την επίδραση που είχε το τρέξιμο στη ζωή και κυρίως στο γράψιμό του. Μέσ' από το θαυμαστό φακό ενός αθλήματος αναδύεται ένας χείμαρρος από αναμνήσεις: η καταλυτική στιγμή που αποφάσισε να γίνει συγγραφέας, οι μεγαλύτεροι θρίαμβοι αλλά κι οι απογοητεύσεις του, το πάθος του για τους δίσκους βινυλίου, και, μετά τα πενήντα, η αναπόφευκτη φθορά της ηλικίας και η επώδυνη συνειδητοποίηση της ωριμότητας. Το πιο προσωπικό βιβλίο του συγγραφέα, στο οποίο οι φανατικοί αναγνώστες του θα δουν το εκπληκτικό σύμπαν του μεγάλου συγγραφέα Μουρακάμι μέσ' από τα μάτια του ερασιτέχνη δρομέα Μουρακάμι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ανάμεσα στο ζέσταμα των μυών και στις διατάσεις της αποθεραπείας μιλάει για τη ζωή του, για το τζαζ κλαμπ που διατηρούσε με τη γυναίκα του στο Τόκιο, τις αγαπημένες του μουσικές των Lovin' Spoonful, την αγάπη του για τα ζώα, τη λαχτάρα του για παγωμένες μπίρες. Μαθαίνουμε ότι ξεκίνησε να τρέχει στην ηλικία που το λογοτεχνικό άστρο του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ άρχισε να θαμπώνει, ότι πήρε συνέντευξη από τον Τζον Ιρβινγκ τρέχοντας μαζί του στο Σέντραλ Παρκ, ότι θαυμάζει τον Ρέιμοντ Κάρβερ τόσο που επέλεξε ο τίτλος της αυτοβιογραφίας του να παραπέμπει στο Για τι πράγμα μιλάμε όταν μιλάμε για αγάπη του Αμερικανού.
Αποφασιστικότητα, θέληση, επιμονή, προσήλωση στον στόχο, πειθαρχία, σκληρή δουλειά ανακαλύπτουμε ότι είναι τα χαρακτηριστικά του δρομέα αλλά και συγγραφέα Μουρακάμι. Η σκέψη να γράψει μυθιστόρημα του έρχεται ουρανοκατέβατη καθώς παρακολουθεί έναν αγώνα μπέιζμπολ την Πρωταπριλιά του 1978 στο Τόκιο. Κλείνει το κλαμπ στις τρεις το πρωί και γράφει καθημερινά στο τραπέζι της κουζίνας ως το ξημέρωμα. Αποφασίζει να αφοσιωθεί πλήρως στο γράψιμο και διαχειρίζεται το ταλέντο του ώστε να αποκτήσει διάρκεια ασκούμενος σχολαστικά στη συγκέντρωση και εκπαιδεύοντας τους μυς του στη συγγραφή, όσο επώδυνη ή αποθαρρυντική και αν είναι η διαδικασία. Γράφει όπως τρέχει και παίρνει μαθήματα από το "μπλουζ του δρομέα" για να αποτρέψει τη "λογοτεχνική υπερκόπωση". Η πραγματικότητα που παρατηρεί και σχολιάζει ο Μουρακάμι εδώ δεν προκαλεί την ίδια εντύπωση με τους αλλόκοτους φανταστικούς κόσμους των μυθιστορημάτων του. Ο λόγος του σωματοποιεί τη γραφή και μιλά γι' αυτήν με όρους του σώματος, βιωματικά, απλά. Η προσωπική αφήγησή του διαβάζεται όμως με ενδιαφέρον. ?ιότι, όπως όλες οι αυτοβιογραφίες, αφηγείται μια ιστορία επιτυχίας, που εμπνέει και δίνει μαθήματα για τη ζωή - τον μοναχικό δρόμο μεγάλης απόστασης που τρέχουμε όλοι -, όπου "σίγουρα θα πονέσεις, αλλά δεν είναι απαραίτητο να υποφέρεις". (ΛΑΜΠΡΙΝΗ ΚΟΥΖΕΛΗ, ΤΟ ΒΗΜΑ, 4/12/2011)