Παρουσίαση
Ο "Πλατέρο κι εγώ" είναι ένα από εκείνα τα βιβλία που μέσα στη φαινομενική τους απλότητα περικλείουν τα πιο βαθιά μυστικά της ανθρώπινης ψυχής. Ο ποιητής, κατά τη διάρκεια των περιπλανήσεων του στο Μογέρ, το όμορφο γενέθλιο χωριό του, μοιράζεται με τον αγαπημένο του γαϊδαράκο Πλατέρο τις εντυπώσεις και τα συναισθήματά του και μαζί βυθίζονται στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων του χωριού, τους οποίους σκιαγραφεί με αγάπη και συμπάθεια. Η φύση παίζει κι εκείνη πρωταγωνιστικό ρόλο στο έργο. Ζώα, λουλούδια, πουλιά, ήχοι, δειλινά, χρώματα κι αρώματα ξυπνούν τις αισθήσεις μας, ενώ μέσα στην ομορφιά του τοπίου, ο ποιητής και ο Πλατέρο ικανοποιούν τις πιο αγνές και υψηλές τους επιθυμίες για μια πλούσια και έντονη πνευματική ζωή, για ειρήνη και αρμονία, αδερφικότητα και ανεκτικότητα, με λίγα λόγια τη λαχτάρα τους για ευτυχία. Ο λυρισμός της εικονογράφησης του Χεσούς Γκαμπάν συμβάλλει αποφασιστικά στο να μετατραπεί η ανάγνωση αυτού του βιβλίου σε μια αξέχαστη εμπειρία. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:
SilverchildToν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:
SilverchildΚριτικές για το προϊόν
[24/08/2023] Silverchild. Δείτε όλα τα σχόλια του χρήστηΒαθμολογία:
[18/10/2022] gioul2222. Δείτε όλα τα σχόλια του χρήστη«Ονογραφία
Διαβάζω σ' ένα λεξικό: "Ονογραφία: μτφ. λέγεται ειρωνικά για να περιγράψει τον όνο".
Καημένε, γάιδαρε! Κι ας είσαι τόσο καλός, τόσο ευγενικός, τόσο έξυπνος! Ειρωνικά... Γιατί; Ούτε μια σοβαρή περιγραφή δεν αξίζεις εσύ, που η σωστή, σοβαρή περιγραφή σου θα 'ταν ανοιξιάτικο παραμύθι; Τον καλό άνθρωπο θα 'πρεπε να λένε γάιδαρο! Τον κακό τον γάιδαρο θα 'πρεπε να λένε άνθρωπο! Ειρωνικά... Από εσένα, που είσαι τόσο πνευματώδης, φίλος με τον γέρο και το παιδί, το ρυάκι και την πεταλούδα, τον ήλιο και τον σκύλο, το λουλούδι και το φεγγάρι, που είσαι υπομονετικός και στοχαστικός, μελαγχολικός και γλυκός, ο Μάρκος Αυρήλιος των λιβαδιών...
Ο Πλατέρο, που δίχως αμφιβολία καταλαβαίνει, με κοιτάζει επίμονα με μια τρυφερή σκληρότητα στα μεγάλα του αστραφτερά μάτια και μέσα στο μικρό, κυρτό, βαθυπράσινό τους στερέωμα σπίθες πετά με τη λάμψη του μικρούτσικος ο ήλιος. Αχ, μακάρι να 'ξερε η όμορφη, τριχωτή του κεφάλα ότι εγώ προσπαθώ ν' αποκαταστήσω τ' όνομά του, ότι εγώ είμαι καλύτερος απ' αυτούς τους ανθρώπους που γράφουν λεξικά, σχεδόν το ίδιο καλός όσο κι εκείνος!
Και σημείωσα στο περιθώριο του βιβλίου: Ονογραφία: μτφ. πρέπει να λέγεται με ειρωνία - φυσικά! -, για να περιγράψει τον ηλίθιο άνθρωπο που γράφει λεξικά».
Βαθμολογία:
Όπως ονειρεύεται κανείς ένα βιβλίο. Καί ξαφνικά πέφτει στά χέρια του, πεσμένο λές απ τόν ουρανό. Μαγικό.
Παρακαλούμε συνδεθείτε για να γράψετε μία κριτική.