ΣΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΙΑΣ ΑΛΛΗΣ ΧΑΡΑΣ

Παρουσίαση

Δε μπορώ να βρω πια τί θέλει να πει ποίηση. Μου διαφεύγει. Το ήξερα, αλλά τώρα μου διαφεύγει. Αν κάποιος με ρωτήσει αυτή τη στιγμή θα ντροπιαστώ. Γιατί εξακολουθώ να είμαι ενδόμυχα βέβαιος, πώς η ποίηση είναι μια ουσία απαράλλαχτα, όπως και η ζωή. Και κρύβω, κρύβομαι, κάτι κρύβω, από κάποιον κρύβομαι. Σα ν' αρχίζω να γίνομαι τρελλός και να ντρέπομαι.
Αλλά η ποίηση; Κάποιος θα σταθεί ικανός να πει στους άλλους, όχι σ' εμένα, πού, αν και το ξέρω, φεύγω, τί είναι ποίηση!
[Άλλη η γλώσσα της φιλοσοφίας, άλλη εκείνη της ποίησης; Άλλη κι ας νοιώσει οποίος μπορεί, με όποιο τρόπο, την αλήθεια του ανθρώπου!] 3.11.1938. (Από τον πρόλογο της έκδοσης)

Περιεχόμενα

ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
ΠΟΙΟΣ ΕΝΤΥΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ
ΚΑΛΟ ΤΑΞΕΙΔΙ
ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑΝ ΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ
ΕΙΤΑΝ ΓΥΝΑΙΚΑ, ΕΙΤΑΝ ΟΝΕΙΡΟ...
Η ΜΕΡΑ ΑΠΟΨΕ
ΠΑΛΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΕΘΑΙΝΕΙ
ΣΕ ΚΑΜΑΡΩΝΩ
ΤΑΞΕΙΔΙ
ΤΟ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ΤΗΣ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑΣ
Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΙΜΑ
ΕΙΝΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ
ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ
Ο ΥΠΝΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ
Ο ΑΝΕΜΟΣ ΚΙ Η ΑΝΟΙΞΗ
Σ' ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΤΟ ΜΑΚΡΟΣ
ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ
ΑΛΛΟΤΕ Η ΘΑΛΑΣΣΑ
ΔΥΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ
ΝΙΟΒΗ
ΩΡΕΣ ΑΥΓΗΣ
ΟΙ ΠΝΟΕΣ ΤΟΥ ΜΑΗ
ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΑΓΓΕΛΟΙ
ΜΕ ΤΑ ΛΑΒΑΡΑ
ΕΙΝΑΙ ΛΟΥΛΟΥΔΙ
ΑΚΟΜΗ ΚΙ Η ΣΕΛΗΝΗ
ΝΑ ΦΑΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΕΝΟΣ ΚΑΡΠΟΥΖΙΟΥ
ΖΕΣΤΗ ΑΝΑΣΑ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ
ΔΙΨΑΣΜΕΝΑ ΜΑΤΙΑ
ΕΧΩ ΔΕΙ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ
ΜΙΛΩ
ΑΗΔΟΝΟΛΑΛΙΑ
ΠΑΛΙ
Ο ΗΛΙΟΣ,Ο ΗΛΙΟΣ
ΩΡΑΙΟΙ ΚΑΙΡΟΙ