ΑΝΙΕΡΗ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Παρουσίαση

Η σημερινή ελληνική κρίση έχει πολλαπλή αιτιολογία. Η αντιμετώπιση των εξωτερικών, διεθνών, αιτίων που την προκαλούν υπερβαίνει ασφαλώς τις δυνατότητες μιας μικρής χώρας όπως η Ελλάδα. Είναι όμως αυτό λόγος να μην πασχίσουμε να αντιμετωπίσουμε τα εσωτερικά αίτια της, το πελατειακό κράτος και την ανομία; Η κρίση εκφράζεται ήδη στην Ευρώπη και ως κρίση δημοκρατίας, όταν εκλεγμένοι πρωθυπουργοί αντικαθίστανται, κατ' απαίτηση των αγορών, με τεχνοκράτες. Ποιος λόγος όμως επέβαλε τη συμμετοχή του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση συνεργασίας, όταν υπήρχε άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των δύο πρώτων κομμάτων; Μπορεί να φανταστεί κανείς πιο άδοξο τέλος της Μεταπολίτευσης από αυτή τη συγκυβέρνηση σοσιαλιστών και ακροδεξιών; Η κρίση που ζούμε σήμερα αποτελεί άραγε ρήξη στην ευρωπαϊκή πορεία της Ελλάδας ή μήπως μετοχή, με οξύτερο τρόπο από άλλες χώρες, στην κοινή μοίρα της Ευρώπης; Αν συμβαίνει το δεύτερο, όπως όλα πια δείχνουν, μπορεί η Ελλάδα να κάνει κάτι διαφορετικό από το να συμμεριστεί την κοινή ευρωπαϊκή περιπέτεια; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Το μικρό βιβλίο Ανίερη Συγκυβέρνηση του Σταύρου Ζουμπουλάκη είναι μια σύντομη αλλά περιεκτική διάλεξη που ο συγγραφέας έδωσε στο αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών. Η ημερομηνία της διάλεξης είναι σημαδιακή, 16 Νοεμβρίου 2011, την ημέρα που η νέα κυβέρνηση υπό τον Λουκά Παπαδήμο έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή, με 255 ψήφους υπέρ. Έτσι λοιπόν 37 χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση και παραμονή του εορτασμού της 38ης επετείου του Πολυτεχνείου, ορκίστηκε κυβέρνηση σοσιαλιστών και ακροδεξιών μέσα στη "γενική σιωπή και ανακούφιση": "δεν μπορώ, λέει ο συγγραφέας, να φανταστώ πιο άδοξο τέλος της Μεταπολίτευσης! Ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς συγκυβερνά με τον παλαιό Γραμματέα της Νεολαίας της ΕΠΕΝ (το κόμμα του Παπαδόπουλου) και πρόεδρο επίσης του λεπενικού Ελληνικού Μετώπου!" (σ. 33).
Πώς όμως φτάσαμε ως εδώ; Κατά τον συγγραφέα, η ελληνική κρίση αναλύεται σε δύο πτυχές ή αιτίες: μια εξωτερική και μια εσωτερική. Η εξωτερική σχετίζεται με τα τεράστια προβλήματα που πηγάζουν από την "παγκόσμια συστημική κρίση του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού" και της "άγριας νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης", υπό την αιγίδα της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, η οποία πιστεύει στην ορθολογικότητα των αυτορρυθμιζόμενων αγορών, δηλαδή τον "μεγαλύτερο μύθο που υπάρχει", (σ. 13). Τα προβλήματα αυτά γίνονται μάλιστα ακόμη πιο δυσεπίλυτα δεδομένης της παγκοσμιοποίησης που "έχει καταστήσει εξαιρετικά δύσκολη, σχεδόν αδύνατη, τη λήψη μέτρων προστασίας των εθνικών οικονομιών" (σ. 12). Η παγκοσμιοποίηση καταργεί εν τοις πράγμασι τις δικλείδες προστασίες του έθνους κράτους και παραδίδει τους οικονομικά ασθενέστερους βορρά στην αδηφαγία των αγορών. (ΜΙΧΑΛΗΣ ΠΑΓΚΑΛΟΣ, Η ΑΥΓΗ, 22/1/2012)