Ο ΑΝΑΓΚΑΙΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΛΙΟΥΙΣ ΓΟΥΙΝΤΕΡ

Παρουσίαση

Είναι εύκολο να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Είναι δύσκολο να σκοτώσεις έναν άνθρωπο καλά. Αυτοί που το κάνουν καλά το ξέρουν. Αυτοί που το κάνουν λάθος το μαθαίνουν με τον άσχημο τρόπο.
Κάλουμ ΜακΛίν. Ένας ιδιόρρυθμος ελεύθερος επαγγελματίας, που ζει μόνος στο διαμέρισμά του στη Γλασκώβη. Μόλις είκοσι εννιά χρονών, κι όμως εδώ και καιρό θεωρείται ένας από τους κορυφαίους πληρωμένους δολοφόνους της πόλης. Δέχεται ένα τηλεφώνημα, μια πρόταση. Στόχος, ο Λιούις Γουίντερ, ένας ασήμαντος μικρέμπορος ναρκωτικών, ο οποίος έκανε το λάθος να μπλεχτεί στα πόδια των μεγάλων. Για τον Κάλουμ, μια δουλειά είναι μια ακόμη δουλειά. Τι θα γίνει όμως αν η οργάνωση του Πήτερ Τζέιμσον, που η δύναμή της ολοένα και αυξάνει, αρχίσει να του αναθέτει όλο και περισσότερες δουλειές; Είναι σε θέση να ρισκάρει την ανεξαρτησία του; Θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τις εκπλήξεις και τους κινδύνους; Η αστυνομία έχει αρχίσει να χώνει τη μύτη της παντού, και οι μάρτυρες δεν κρατούν το στόμα τους κλειστό.
Τα στοιχεία είναι όλα εκεί, αν σε ενδιαφέρει να τα ψάξεις.
Ο Malcolm Mackay, με τον επιβλητικό, στακάτο τόνο του, συνθέτει ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα, όπου κυριαρχούν οι σκοτεινές σχέσεις των ηρώων και τα ακόμη πιο σκοτεινά ήθη. Ο Mackay αποτυπώνει εξαιρετικά τη ζοφερή εικόνα του υποκόσμου της Γλασκώβης, παραδίδοντάς μας χαρακτήρες τόσο αληθινούς που θα μπορούσαμε να τους συναντήσουμε μπροστά μας. Ο Αναγκαίος θάνατος του Λιούις Γουίντερ μας συστήνει μια νέα φωνή της αστυνομικής λογοτεχνίας που αξίζει να την προσέξουμε. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Η ατμόσφαιρα του μυθιστορήματος προσεγγίζει περισσότερο τη σχολή του αμερικάνικου hardboiled και του γαλλικού neo-polar. Πέραν αυτού, ο κεντρικός ήρωας θυμίζει έντονα τον επαγγελματία δολοφόνο της ταινίας του Ζαν-Πιερ Μελβίλ, Le Samurai (1967), στην οποία πρωταγωνιστούσε ο Αλαίν Ντελόν. Πράγματι, ο Κάλουμ ζει με μεγάλη λιτότητα, σέβεται τους εργοδότες του και τηρεί αυστηρά τις εντολές τους έστω κι αν αυτό σημαίνει τη δική του καταστροφή. Και το κυριότερο: κουβαλάει εντός του την εγγενή μοναξιά ενός σαμουράι.
Το τέλος του βιβλίου μένει ανοιχτό, προαναγγέλλοντας τις δύο συνέχειες με τους ίδιους ήρωες. Και ανακαλεί τη φράση από τον Κώδικα Μπουσίντο -τον κώδικα των Σαμουράι- με την οποία ανοίγει η ταινία του Μελβίλ: «Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από κείνη του σαμουράι, εκτός ίσως από τη μοναξιά του τίγρη μέσα στη ζούγκλα... Ίσως...» (Χίλντα Παπαδημητρίου, BookPress, 1/2/2015)