Η ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

To βιβλίο αυτό προτείνουν οι:

Toν/την συγγραφέα αυτόν προτείνουν οι:

Κριτικές για το προϊόν

Οταν το σουρρεαλιστκό συστήνεται ως πραγματικό, και το "παράξενο" γεννιεται στην απόκλιση του απο την κανονικότητα, η μοιρολατρια και μια υφέρπουσα μεταφυσική οδηγούν κατευθείαν στην μελαγχολία της αντίστασης.Σκοτεινό και θλιβερό.

Mελαγχολικό, απαισιόδοξο, λυρικό, μεταμοντέρνο, όπως και να το χαρακτηρίσει κανείς το μυθιστόρημα αυτό είναι ακόμα ένα εξαιρετικό έργο του Ούγγρου συγγραφέα. Στη χαοτική πόλη (που τελικά είναι η Βουδαπέστη και όχι κάποια μικρή κωμόπολη) το άγνωστο και αδιευκρίνιστο κακό παραμονεύει και εξαπλώνεται. Οι πολίτες της, άλλοι παρασυρόμενοι και άλλοι εσκεμμένα οδηγούνται χωρίς καμία ελπίδα διαφυγής σε μια κατάπτωση ηθική που κάπου πρέπει να ξεσπάσει. Κάποιοι θα ωφεληθούν από τη νέα τάξη και κάποιοι θα εξοστρακιστούν. Οι "αντιστασιακοί" όπως η κυρία Πφλάουμ, ο Έστερ και ο Βάλουσκα δυστυχώς δεν χωρούν. Ενώ το μυθιστόρημα είναι κορυφαίο σε περιγραφές του ψυχισμού και των σκέψεων όλων των ηρώων του με τον γνωστό ρυθμό του Κρασναχορκάι που πολλές φορές δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα, νομίζω πως είχε μια κοιλιά προς τη μέση του και έβγαλε λίγο παραπάνω διδακτισμό οπότε δίνω 4-4,5 αστέρια

Η Μελαγχολία της αντίστασης περιγράφει την μοναχική πορεία του Έστερ να αλλάξει τον κόσμο, έχοντας συνειδητοποιήσει την ματαιότητα του υπάρχειν, την πλήρη αποτυχία και αχρηστία του ανθρώπου, των συστημάτων και θεωριών κοινωνικής οργάνωσης. Συνοδοιπόρος του ο αλαφροΐσκιωτος και πανάγαθος Βάλουσκα, ως άγγελος επί γης. Τα άπειρα σκουπίδια που καλύπτουν τους δρόμους συνθέτουν ένα μετα-αποκαλυπτικό τοπίο, ενώ σχήμα πρωθύστερο αποτελεί η εμφάνιση της φάλαινας, ως άλλου λεβιάθαν, με εικονικό σκοπό τον γενικό αποπροσανατολισμό και την καθοδήγηση καταστροφικής μανίας. Ο Βάλουσκα παρουσιάζεται αγνός και ανόητος, ένας άλλος πρίγκιπας Μίσκιν, που μάλλον αποτρελαίνεται στην προσπάθεια του να διαχειριστεί τα τεκταινόμενα. Η γλώσσα είναι περίπλοκη -μα όχι δυσνόητη-, χάνοντας στην πορεία την δυναμική της (αν και αυτή η αποδόμηση μοιάζει να είναι ο στόχος του Κρασναχορκάι, όπως ο χρόνος θα 'φάει' την τελευταία λέξη που γράφει, καθώς ο ίδιος επισημαίνει). Διασώζονται οι ιδέες του Έστερ και οι αρμονίες του Βερκμάιστερ, τίτλος που δίνεται στην ταινία του Μπέλα Ταρρ που βασίζεται στο βιβλίο.

Ο Λάζλο Κρασνάχορκαϊ είναι ένας λαμπρός συγγραφέας της εποχής μας και πρώτα απ όλα ένας εξαιρετικός άνθρωπος ,κάτι που γίνεται αντιληπτό από τη μοναδική γραφή του.Μπορεί ο μακροπερίοδος λόγος του να είναι κουραστικός για κάποιους, αυτό όμως είναι αμελητέο συγκριτικά με τον θησαυρό που προσφέρει το έργο στον αναγνώστη.Ενας αποξενωμένος άνθρωπος προσπαθεί να προσεγγίσει τα μυστικά του σύμπαντος ,ενώ είναι αντιμέτωπος με τη μοναξιά και τη μαγική θλίψη που αντικρίζει παντού στη ζωή του. Ο κόσμος αποδιοργανώνεται συνεχώς και η απανθρωπιά το κακό και η άγνοια κυριαρχούν σε όλη την πορεία του έργου. Μέσα από την απαισιοδοξία του έργου μπορεί κανείς να δει πιο βαθιά αυτό που επιθυμεί να μοιραστεί ο συγγραφέας: την ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει με τον άλλον άνθρωπο ,την ανάγκη να γνωρίσει τον κόσμο που τον περιβάλλει και να ζήσει εντέλει με λίγα πράγματα, ωστόσο πολύτιμα και μοναδικά.