ΤΟ ΑΚΥΡΟ ΑΥΡΙΟ

Παρουσίαση

Στη βόρεια μεθοριακή γραμμή, δίπλα στα «λασπωμένα χιλιόμετρα» που περπατούν οι πρόσφυγες διασχίζοντας τα Βαλκάνια με προορισμό την κεντρική Ευρώπη, δρουν τα μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης «Σπαρτιατική Λάβρυς». Βίαιοι, ένοπλοι, με στολές παραλλαγής, έχουν ως ήρωα και πρότυπό τους τον αιματοβαμμένο αρχηγό εθνικιστικής ανταρτικής ομάδας του 1941-44 Πρόδρομο Αρσλάνογλου, τον επονομαζόμενο Αρσλάν αγά.
Απέναντί τους θα βρεθεί μια γυναίκα συγγραφέας, η οποία αποκαλύπτει τις αγριότητες που διέπραξε ο ήρωάς τους και υπενθυμίζει την οπισθοδρόμηση που έφερε ως δήμαρχος στην περιοχή. Θα καταφέρει τελικά να σώσει από τη λήθη την ιστορία; Θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τη «Σπαρτιατϊκή Λάβρυ», την τοπική κοινωνία, αλλά και μια μοναστική αδελφότητα που, ενεργοποιώντας τα πιο σκοταδιστικά αντανακλαστικά, προσπαθεί να επιβάλει τον Αρσλάνογλου και σαν άγιο; Θα βρεθούν δυνάμεις για να τη στηρίξουν απέναντι σε αποφασισμένους φανατικούς, που σαλπίζουν επιστροφή στο σκοτεινό παρελθόν για να σωθεί το έθνος από την παγκοσμιοποίηση;
Μέσα σε μια φύση οργιαστική και επιθετική, στο λευκό φόντο του χιονιού, εκεί όπου επιτηρούνται τα περάσματα αλλά και η ανθρώπινη ζωή, ξεδιπλώνεται ένας άγριος χορός εγκλημάτων και βίας, χαμένων αγώνων και δόλιων σχεδίων.
Θα υπάρξει, άραγε, αντίσταση απέναντι σε όσους ετοιμάζουν ένα αύριο που μόνο άκυρο μπορεί να φαντάζει για όλους μας; (Κ. Χ., από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Χαρπαντίδης συνδυάζει την ιστορική μνήμη με την επινόηση της τέχνης του, αλλά σε κάθε περίπτωση ο καμβάς που επιλέγει να κεντήσει (έστω με ελλειπτικό τρόπο) την αφήγησή του είναι το ιστορικό σκηνικό της δεκαετίας του 40 σε αντίστιξη με το σκηνικό της εποχής μας. Ο συγγραφέας αποφεύγει τις κακοτοπιές της υπερέκθεσης στα τρέχοντα και τα επικαιρικά καθώς κρατά από εκείνα την ουσία και τις βαθύτερες συνδέσεις. Και πάλι μέχρι εκεί, στο πρώτο ξύσιμο της επιφάνειας, που λειτουργεί υπαινικτικά για το κύριο διακύβευμα: Τις ταυτότητες. (Γ. Κ. Καρατζάς, Πρώτο Θέμα, 20/6/2017)