Λευκός

Παρουσίαση

Συνδυάζοντας την προσωπική ενδοσκόπηση με το καυστικό κοινωνικό σχόλιο, το πρώτο μη λογοτεχνικό έργο του Bret-Easton Ellis είναι ένα δυναμικό, «πολεμικό» σχεδόν δοκίμιο για τις αποτυχίες και την άγνοια της ψηφιακής μας εποχής από τη μία και την περιώνυμη ελευθερία του λόγου από την άλλη.
Με την ίδια πρωτοτυπία που χαρακτηρίζει τη φαντασία του, ο Ellis αποδομεί πλήρως τα κυρίαρχα «αγαθά» της εποχής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, ξεκινώντας από την επικίνδυνη λατρεία των likes και φτάνοντας ως την ωμή καταγγελία της αυτολογοκρισίας -και ειδικά αυτής που συντελείται με την ελπίδα της αποδοχής- μέσα από την τολμηρή οπτική γωνία μιας ζωής αφιερωμένης στην αυθεντικότητα.
Προκλητικός, επίμονος και αστείος, ο "Λευκός" φωτίζει όχι μόνο ό,τι είναι ορατό στη λαμπερή και ανέγγιχτη επιφάνεια των πραγμάτων, αλλά και τις αδυσώπητες αλήθειες που κρύβονται από κάτω. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Κάποια στιγμή τα τελευταία χρόνια -δεν μπορώ να πω με σιγουριά πότε ακριβώς- άρχισε να με βασανίζει μια αφόρητη και παράλογη ενόχληση, απ' ό,τι θυμάμαι αρκετές φορές μέσα στην ημέρα. Με ενοχλούσαν πράγματα τόσο ασήμαντα φαινομενικά, τόσο διαφορετικά απ' ό,τι με απασχολούσε συνήθως, που έπρεπε να πάρω βαθιές ανάσες για να διώξω την αηδία και τη σύγχυση που μου προκαλούσε η ανοησία άλλων ανθρώπων, κι αυτό με είχε ξαφνιάσει. Ενήλικες, γνωστοί και άγνωστοι που έσπευδαν να εκφράσουν στα κοινωνικά δίκτυα τις απόψεις τους και τις κρίσεις τους, τις αλόγιστες ανησυχίες τους, πάντα με την ακλόνητη βεβαιότητα πως έχουν δίκιο. Κάθε ανάρτηση, κάθε σχόλιο και κάθε μήνυμα στο Tweeter φαινόταν να εκφράζει μια τοξική συμπεριφορά, ασχέτως αν αυτό ίσχυε πράγματι ή όχι. Εκείνος ο θυμός ήταν κάτι καινούργιο για μένα, κάτι που δεν είχα ξαναζήσει - και συνδυαζόταν με μια ανησυχία, με μια καταπίεση. Κάθε φορά που σέρφαρα στο διαδίκτυο, είχα την αίσθηση πως αντί να λέω απλά τις σκέψεις μου για κάτι, έκανα κάποιο λάθος. Αυτή η ιδέα ούτε που θα μου περνούσε απ' το μυαλό πριν από δέκα χρόνια -ότι δηλαδή μια άποψη μπορούσε να θεωρηθεί λανθασμένη κίνηση- αλλά σε μια κουλτούρα οργής και πόλωσης, άνθρωποι μπλοκάρονταν λόγω των απόψεών τους, άνθρωποι δεν ακολουθούνταν γιατί οι άλλοι ερμήνευαν ό,τι έλεγαν μ' έναν μάλλον ανακριβή τρόπο. Οι φοβισμένοι άρχισαν να κρίνουν αμέσως όλο τον χαρακτήρα κάποιου από ένα προκλητικό ή προσβλητικό μήνυμα και εξαγριώνονταν. Πολλοί δέχονταν επιθέσεις και διαγράφονταν από φίλοι γιατί υποστήριζαν τον «λάθος» υποψήφιο. Ήταν λες και κανείς δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τον άνθρωπο από μια σειρά λέξεων που είχαν γραφτεί βιαστικά σε μια μαύρη οθόνη. [...] (Από την έκδοση)