ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΡΕΙ

Παρουσίαση

Σοβιετική Ένωση. 1953. Ο Στάλιν πεθαίνει. Ο Ιβάν Γκριγκόριεβιτς απελευθερώνεται, έπειτα από τριάντα χρόνια στα στρατόπεδα της Γκούλαγκ. Επιχειρώντας να ξαναβρεί τη χαμένη του ζωή, θα διαπιστώσει πως τα χρόνια του τρόμου έχουν βυθίσει τη σοβιετική κοινωνία σ' ένα τέλμα υποτέλειας και παραίτησης, και πως πρέπει να παλέψει σκληρά για να επιβιώσει σ' έναν ουσιαστικά άγνωστό του κόσμο.
Πιάνοντας το νήμα του αγώνα που δίνει ο Ιβάν, ο Βασίλι Γκρόσμαν μάς δίνει ένα ακόμα βαθιά ανθρώπινο μυθιστόρημα, οδηγώντας μας για άλλη μια φορά στον λαβύρινθο της σοβιετικής κοινωνίας. Η απλή και συναρπαστική πένα του αφήνει τους ανθρώπους που περιστοιχίζουν τον κεντρικό του ήρωα να μιλήσουν για τις εμμονές και τις ενοχές τους. Ο επιστήμονας Νικολάι, που θυσίασε τη συνείδησή του στον βωμό της καριέρας, ο Πινέγκιν, που κατέδωσε τον Ιβάν, μια στρατιά πρώην πληροφοριοδοτών που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τις αποτρόπαιες πράξεις τους, λέγοντας πως δούλευαν για το καλό της Σοβιετικής Ένωσης, η ερωμένη του Ιβάν, Άννα Σεργκέγεβνα, που θυμάται τον τρομερό λοιμό του 1932, και τα εκατομμύρια των νεκρών Ουκρανών αγροτών, συνθέτουν έναν αλλόκοτο πίνακα των τραγικών συνεπειών του ολοκληρωτισμού.
Στο μυθιστόρημα "Τα πάντα ρεί" ο Βασίλι Γκρόσμαν βάζει ακόμα πιο βαθιά το νυστέρι της αμείλικτης κριτικής του, από την ίδια πάντα σκοπιά: τον σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και την αδιαπραγμάτευτη πίστη στην ελευθερία. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Πρόκειται για το τελευταίο μυθιστόρημα του Βασίλι Γκρόσμαν, ο οποίος πέθανε προτού προλάβει να του δώσει την οριστική του μορφή. Θέμα του είναι η ζωή στη Ρωσία, αμέσως μετά τον θάνατο του Στάλιν. (?) Είναι ένα έργο υβριδικό: ξεκινά ως μυθιστόρημα, εκτυλίσσεται σαν δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, για να καταλήξει σαν δοκίμιο για την προσωπικότητα του Λένιν και την πορεία της Ρωσίας στην ιστορία. (...)Το τραγικό δίλημμα ανάμεσα στην αποκτήνωση και την ακεραιότητα, την ελευθερία και την ευτυχία συνθέτει τον προβληματισμό του βιβλίου. Όλο το μυθιστόρημα είναι ένας ύμνος στην ελευθερία, συνδυάζοντας φιλοσοφικό στοχασμό και ιστορική καταγραφή με μια ευαισθησία και ανθρωπιά που συγκινεί βαθύτατα». (Μύρωνας Ζαχαράκης, bookpress.gr, 22/07/2020)