ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ

Παρουσίαση

Στις αναμνήσεις μας μπερδεύονται εικόνες από δρόμους που έχουμε πάρει και που δεν ξέρουμε πια ποιες περιοχές, ποιες επαρχίες, είχαν κάποτε διασχίσει. Κάπως έτσι κλείνει το τελευταίο του βιβλίο ο χαμηλόφωνος συγγραφέας της νοσταλγίας Πατρίκ Μοντιανό. Ένα βιβλίο που ονομάζει Sounenirs dormants, ας το πούμε κοιμώμενες μνήμες, αναμνήσεις εν υπνώσει. Γιατί όχι και σουβενίρ. Κρατώ την τελευταία λέξη, όπως έχει ενσωματωθεί στη γλώσσα μας, δηλώνοντας κυρίως τα αντικείμενα υπενθύμισης, τα υλικά "πράγματα" της μνήμης, για να μιλήσω μέσα από αυτά για όλα αυτά τα χρόνια που συνεργαστήκαμε με τη Ράνια, αλλά και για να προλογίσω αυτό το βιβλίο.
Μια "έμφυτη" τάση για ακαταστασία με οδηγεί συχνά σε περιηγήσεις στις επαρχίες των σκόρπιων εγγράφων μου, των σκορπισμένων γραπτών μου, στις ενδοχώρες των βιβλίων μου και των περιοδικών μου. Ανακαλύπτω με έκπληξη κάθε φορά κάποιο από τα "σουβενίρ" ενός μακρόσυρτου διαλόγου, μιας αδιάλειπτης επαγγελματικής συνομιλίας που άρχισε πριν πολλά χρόνια, και που με κάποιον τρόπο συνεχίζεται μέχρι σήμερα μέσα από αυτές της γραμμές. Σουβενίρ δρόμων μιας επαγγελματικής και πνευματικής αναζήτησης που έχουμε περπατήσει μαζί με τη Ράνια και που συνδεόταν πάντα, έστω έμμεσα, με μια μορφή δέσμευσης στην υπόθεση της δημόσιας παιδοψυχιατρικής, και κυρίως στα θέματα θεραπευτικής ομάδας, φροντίδας και θεραπείας παιδιών και εκπαίδευσης. Ξεπηδούν μέσα από αυτό το ιδιόμορφο αρχείο μου χειρόγραφες σημειώσεις, σχόλια, σκέψεις, σχεδιαγράμματα, φράσεις σε σκισμένα χαρτάκια, ιστοριούλες με παιδιά, κλινικά ερωτήματα, τολμηρές ιδέες, προγράμματα συνεδρίων με σκαριφήματα, προσχέδια άρθρων, δακτυλόγραφα κείμενα, υλικό για τη συγγραφή ενός βιβλίου παιδοψυχιατρικής, φωτοτυπίες από σελίδες λογοτεχνίας, αποσπάσματα από κλασικούς συγγραφείς, κασέτες με μουσικά κομμάτια, ένα βιβλίο για τη Λέρο, φωτογραφίες από τη Λέρο. Ξεπηδούν ημιτελείς λεωφόροι, περπατημένοι δρόμοι, μονοπάτια, σοκάκια. Στο βάθος πολλές φορές διακρίνεται και ο Μάριος. [...] (Από τον πρόλογο του Γρηγόρη Αμπατζόγλου)