ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ

Παρουσίαση

Τα μικρής διάρκειας αυτά κείμενα, που συνυπάρχουν εδώ σε ίσες ποσότητες με τις ιδέες, το απόφθεγμα, την ποίηση, τον αφορισμό και τον δοκιμιακό λόγο, θέτουν εξαρχής ένα σχεδόν ακαριαίο στοίχημα: Να καταφέρουν να παραμείνουν ανεξάρτητα ειδολογικά, εγκιβωτίζοντας συγγενείς μορφές του γραπτού λόγου εν είδει σπαραγμάτων, και παράλληλα να παρεκτείνουν -όσο μπορούν- την οπτική και το όραμα της γραφής.
Με αφετηρία τις πολλαπλές εκδοχές του εγώ που συνωθούνται μέσα στο ίδιο σώμα σαν μεγάλα επάλληλα σύμπαντα, ο Σταύρος Σταυρόπουλος αποκαλύπτει, ανασηκώνοντας ελαφρά το πέπλο των πραγμάτων, μια πυκνότατη φόρμα συναισθημάτων -στα όρια του ποιητικού παράδοξου- που προβάλλονται ως στοχασμοί πάνω στο σκηνικό των λέξεων, θυμίζοντας στενογραφημένες σημειώσεις για την άγραφη Ιστορία του βλέμματος. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

Για όσους γνωρίζουν τα προηγούμενα βιβλία του συγγραφέα, η συλλογή αυτή αποτελεί ένα ευχάριστο ξάφνιασμα. Το μέτρο και η αυστηρότητα της ποιητικής πρόζας κατάφεραν να τιθασεύσουν τον άναρχο, παρορμητικό και ροκ χαρακτήρα των προηγούμενων κειμένων του Σταυρόπουλου και να αναδείξουν πως πίσω απ’ τα φθαρμένα τζιν των πεζογραφικών εμφανίσεων κρύβεται μια αριστοτεχνική, μαύρη βελούδινη γραφή. (Νικόλ Λαφαζάνη, περ. ΔΙΑΒΑΖΩ, Σεπτέμβριος 2008)

Περιεχόμενα

Είναι ακόμη Απρίλιος
Όλες οι ιστορίες μου
Όταν ονειρεύομαι
Μου μένουν ακόμα
Αυγό, κουκούλι
Σε παρακαλώ
Όταν ξεθυμάνει η θάλασσα
Εκείνη η μελαχρινή γυναίκα
Ξαφνικά
Ο έρωτας
Το σώμα
Η αγάπη
Γυναίκες
Ήταν ένας ήλιος εκτός μάχης
Ποιος σου είπε
Έριξα στην πλάτη μου
Χύνεσαι μέσα σε όλα
Να μην ξεχάσω
Με την ευκαιρία
Από τα όνειρα
Το σήμα του ανθρώπου
Ρίξε κάτι πάνω σου
Η θερμοκρασία
Θα 'πρεπε, άλλωστε
Έξω η μέρα
Σ' εκείνη τη ματιά
Μη με ρωτάς
Όλη η ζωή μου μια προσπάθεια
Δεν ξημερώνει
Έχω μείνει
Στο δέλτα
Όταν γράφω
Οι πόλεις των ανθρώπων
Όπως ήρθα
Ένα αμυδρό φως
Στις αργοναυτικές εκστρατείες
Προσπέρασα
Οι πόλεις
Πόσα δάχτυλα
Τα παραμύθια
Μπορώ να βάλω γαλάζιο
Μερικές φορές
Γράφουμε λυπημένοι
Η σχέση ανάμεσα στη γλώσσα και τον κόσμο
Παλιώνουν όσο πάνε
Κάποια στιγμή
Κι εγώ που αλλάζω
Σε δωμάτια και βιβλιοθήκες
Γιατί γέρνουν έτσι
Ο κόσμος υπάρχει
Ο καθρέφτης
Οι φίλοι μου
Τίποτα δεν θα επιζήσει
Πάω να αλλάξω
Κάθε που κλαίει
Ταξιδεύουμε μόνοι
Δεν ζεις ποτέ για τους άλλους
Στην άκρη του δρόμου
Από πού άραγε
Οι λέξεις είναι
Άλλα να πω δεν έχω