ΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΜΟΥ

Παρουσίαση

Σ' αυτά τα ημερολόγια μιλώ για κάποια προσωπικά μου βιώματα που όμως είναι κατά ένα μοναδικό τρόπο και δικά σας. Υπάρχουν δρόμοι απ' τους οποίους περνάμε όλοι, οφείλουμε να περάσουμε όλοι. Το να παρακάμπτεις τη δυστυχία και να ζεις μόνο στην απόλαυση σε καθιστά ένα ιδιοτύπως ψυχωτικό άτομο. Αν αγοράζεις ευτυχία αντί να παλεύεις γι' αυτή, δεν μπορείς να συναισθανθείς με χαρά τη χαρά του άλλου. Δεν μπορείς να νιώσεις με σπλαχνότητα τον πόνο και τους τρόπους κατανομής του στις "ειμαρμένες" των ξένων και των γνωστών.
Η αγωνία μου να φτιάξω την προσωπική μου αφήγηση, να προσεγγίσω ερμηνευτικά τον βίο μου πάντα με παρωθεί σε καταγραφές όμοιες με αυτές που υπάρχουν στο βιβλίο. Η ζωή μου είναι ζωή σας. Ποτέ δεν ασχολήθηκα με κάτι που αφορά μόνο εμένα. Ακόμη και στις πιο αυτοβιογραφικές σελίδες του βιβλίου ξεμακραίνω σε τόπους της ψυχής κοινούς σε όλες τις ψυχές. Σημειώνω όσα έζησα και τα αναλύω γιατί ο συγχρωτισμός μου μ' εσάς με δίδαξε πώς να κάνω κάτι τέτοιο. Αυτό το ημερολόγιο είναι το ημερολόγιο της σχέσης του ανθρώπου με τους συνανθρώπους του. Δεν είναι το ημερολόγιό μου. Έβαλα στο κέντρο του τον άνθρωπο γιατί πάντα τους ανθρώπους αναζητώ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Έρχεται, συχνά, στη λογοτεχνική πορεία τού κάθε συγγραφέα η στιγμή, που θα γράψει κι ένα βιβλίο διαφορετικό από αυτά που είχε ως τώρα γράψει, εξαιτίας κάποιου απροσδόκητου συμβάντος που του έχει συμβεί, κάποιου σοβαρού προβλήματος υγείας που πέρασε ή εξακολουθεί να περνά ή από κάποια υπαρξιακή ή συγγραφική κρίση που τον δοκιμάζει, εμβαθύνοντας στον εαυτό του και πειραματιζόμενος με νέες εκφραστικές μορφές και ύφη. Στην τρίτη περίπτωση επισημαίνω την περίπτωση του Χατζημωυσιάδη (Ζώνη πυρός). Ο Φώτης Θαλασσινός, τύπωσε τον Αύγουστο του 2015 ένα βιβλίο με σύντομα προσωπικά ημερολόγια, χρονικής διάρκειας σχεδόν ενός οχταμήνου, από τις 6 Νοεμβρίου 2014 μέχρι τις 26 Ιουνίου του 2015, κυρίως θέλοντας να αναμετρηθεί με την κατάθλιψή του, κοιτώντας το τέρας κατάματα. Το κάπως περίεργο με αυτούς τους παραπάνω συγγραφείς, που προανέφερα ενδεικτικά μόνο ως παραδείγματα στην τελευταία λογοτεχνική σοδειά τους, είναι η (συνειδητή ή ασυνείδητη) στροφή τους σε αυτό που θα λέγαμε βιωματική λογοτεχνία (ή ακόμη και αυτοβιογραφία), όσο κι αν στο παρελθόν, έγραφαν εντελώς άλλου τύπου βιβλία, απαξιώνοντας ή ευρισκόμενοι στην αντίθετη όχθη από αυτό που λέμε προσωπικό βίωμα, αυτοαναφορικότητα, εξομολόγηση ή αυτοβιογραφικού τύπου λογοτεχνία. (Παναγιώτης Γούτας, BookPress.gr)