ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ / SUSPENSE

Παρουσίαση

Το πρώτο πράγμα που με μαγνήτισε όταν πήρα στα χέρια μου το χειρόγραφο της Εκκρεμότητας ήταν οι σκηνικές οδηγίες στην αρχή του έργου, που δίνουν την εικόνα του σκηνικού χώρου και τοποθετούν τους χαρακτήρες μέσα σε αυτόν. Ιδιαίτερα με συνάρπασε η φιγούρα της γυναίκας-νάνου, καθισμένης πάνω στη σκεπή του κουκλόσπιτου, ενώ ο πρωταγωνιστής κάθεται στριμωγμένος μέσα στο δυσανάλογο για το μέγεθός του εσωτερικό του μικροσκοπικού σπιτιού. Αυτόματα ανακάλεσα στη μνήμη μου τα ίδια ανάμικτα αισθήματα απώθησης και σαγήνης που μου προξένησε το ανέβασμα του ιψενικού "Κουκλόσπιτου" από τον πρωτοποριακό αμερικανό σκηνοθέτη Lee Breuer. Η πρωτοτυπία του Breuer ήταν ότι πρώτος αυτός βίασε τόσο τολμηρά τις αναλογίες του φυσικού χώρου και των χαρακτήρων στο κλασικό έργο του Ίψεν, δημιουργώντας επί σκηνής την οπτική αίσθηση του κουκλόσπιτου και τοποθετώντας τα πρόσωπα μέσα σε αυτό. Η επιπλέον πρόκλησή του προς το κοινό ήταν η επιλογή νάνων ηθοποιών για τους κύριους ανδρικούς ρόλους του έργου, μπροστά στους οποίους οι φυσικές διαστάσεις της Νόρας και των άλλων γυναικείων χαρακτήρων φάνταζαν γιγάντιες - σχεδόν τρομακτικές. Με ανάλογο τρόπο, ο Τσιμάρας Τζανάτος δημιουργεί έναν παραμορφωτικό καθρέφτη της πραγματικότητας με την πρώτη εικονική σύλληψη του έργου του, με κύρια χαρακτηριστικά τη δυσαναλογία σκηνικού και χαρακτήρων και μια αίσθηση ρευστότητας του χωροχρόνου - κάτι που τονίζεται ακόμα περισσότερο από την ύπαρξη ενός αυθαίρετου στη λειτουργία του ρολογιού. [...] (Από την παρουσίαση της έκδοσης)

What immediately struck me when I first glanced through the manuscript of "Suspense" were the initial stage directions, which delineate the scenic space and place the characters in it. I was especially taken by the figure of the woman dwarf, sitting on the roof of the doll's house, while the protagonist was squeezed in the disproportionate -for his size- interior of the tiny house. I automatically recalled the similar, mixed feelings of repulsion and seduction generated in my mind from the staging of Ibsen's "Doll's House" by the avant-garde American director Lee Breuer. Breuer's originality was that he, for the first time, violated so boldly the physical proportions of space and characters in Ibsen's classical play by creating on stage the visual sense of a doll's house and placing the characters in it. His additional provocation to the audience was the use of midget actors for the main male parts, by contrast to which the normal size of Nora and all the other female characters appeared gigantic - almost menacing.
In a similar way, Tsimaras Tzanatos creates a disfiguring mirror of reality through the very first visual perception of his play, whose basic features are the disproportion of scenic space and characters as much as a strong sense of spatiotemporal fluidity, further accentuated by the presence of an arbitrarily functioning clock. [...] (From the publisher)