ΕΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ

Παρουσίαση

Μαθαίνουμε ότι όλα τα πρέπει δεν είναι σωστά.
Γι' αυτό, άλλοτε είναι έτσι κι έτσι,
δηλαδή πρέπει και δεν πρέπει, κι άλλοτε
τα πρέπει είναι τελείως λάθος, δηλαδή δεν πρέπει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

"Λοιπόν, από το 1955 που γεννήθηκα, όλο μεγάλωνα. Κάποια μέρα όμως του 1993, ήρθε ένας κόκκινος φουσκωτός ανθρωπάκος και μου ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Από εκείνη τη στιγμή άρχισα να εικονογραφώ παιδικά βιβλία, να κολυμπώ σε χρώματα και να κάνω συννεφένιες σκέψεις.
Ένα παράξενο πράγμα όμως, από τότε έπαψα να μεγαλώνω και γνώρισα ήρωες παραμυθιών που με έμαθαν και να μικραίνω.
Μερικές φορές βραβεύτηκα, γιατί, λέει, τα καταφέρνω καλά στο παιχνίδι τις εικονογράφησης και η χαρά μου τότε ήταν πολύ μεγάλη.
Ίσως οι πιο σημαντικές ήταν το 1993 με το 1ο βραβείο στην Τεχεράνη, το 1999 με το Κρατικό Βραβείο στην Ελλάδα και το 3ο βραβείο πάλι στην Τεχεράνη ή το 2002 η υποψηφιότητά μου για το βραβείο Άντερσεν.
Ξέχασα να πω, ο κόκκινος φουσκωτός ανθρωπάκος μού είχε ψιθυρίσει στο αυτί: "Ανακάλυψε τα μυστικά και τα μυστήρια του κόσμου των παιδιών"." - Νικόλας Ανδρικόπουλος, Βιογραφικό σε πρώτο πρόσωπο