Ο ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ ΘΗΣΑΥΡΟΣ ΤΗΣ ΤΣΕΠΗΣ

Παρουσίαση

Ο Γαβριλάκης θυμώνει που οι άλλοι δεν τον παίζουν και δεν του δίνουν σημασία. Γι' αυτό αρπάζει κρυφά τα πράγματά τους και τα κρύβει. Πιο πολύ όμως θυμώνει με τη μαμά και τον μπαμπά, που δεν τον προσέχουν. Κι έτσι, όταν βρίσκεται στο βιβλιοπωλείο του κυρ Στάθη, κρύβει κάποιους θησαυρούς στην τσέπη του. Η μόνη που τον νοιάζεται και τον συμβουλεύει είναι η γιαγιά: "Ό,τι δε μας ανήκει δεν το παίρνουμε κρυφά, Γαβριλάκη". (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Πολλά παιδιά έχουν την τάση να κλέβουν μικροπράγματα χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι πρόκειται για εκκολαπτόμενους λωποδύτες! Μερικοί ενήλικες μάλιστα διατηρούν το "χούι" να κλέβουν, πού και πού, κάτι μικρό από ένα μαγαζί. Ένας γνωστός μου έχει εξειδικευτεί στα στυλό. Του αρέσει να κλέβει από χαρτοπωλεία στυλό, αυτό και τίποτα άλλο. Το πάθος του συλλέκτη φαίνεται ότι συνδυάζεται με τη γλύκα του κλεψιμαίικου και προσδίδει στο λάφυρο μια ιδιαίτερη λάμψη. Σίγουρα θα παίζει ρόλο και η αδρεναλίνη που ανεβαίνει κατά τη διαδικασία της διεξαγωγής του εγκλήματος! Για το παιδί όμως που κλέβει πράγματα συστηματικά είναι αλλιώς. Πίσω από την πράξη του κρύβεται ένα έλλειμμα. Έλλειψη προσοχής, στοργής, φιλίας και αγάπης. Μια αγωνία, ένα άγχος ή μια στεναχώρια. Αν δεν σκύψεις να δεις την αιτία και απλώς επιπλήξεις τον μικρό δράστη, όταν αντιληφθείς την "παραβατική" του συμπεριφορά, μπορεί να γιατρέψεις το σύμπτωμα, όχι όμως και την αιτία που το προξένησε.
[...] το βιβλίο αυτό βοηθάει τους μικρούς αναγνώστες να σκεφτούν τι είναι αυτό που πραγματικά έχουν ανάγκη. Βοηθάει όμως και τους γονείς να αξιολογήσουν το χαμόγελο και την προσοχή που πρέπει να δείχνουν στα παιδιά, ακόμη κι όταν εργάζονται σκληρά. (ΕΛΕΝΗ ΣΒΟΡΩΝΟΥ, από την ιστοσελίδα diavasame.gr)