Σκοτεινές επιγραφές

Παρουσίαση

Το χρονικό της απώλειας σαν μια ανοιχτή επιστολή. Μια μυστήρια επιγραφή στο κέντρο της πόλης, βαμμένη άτσαλα πάνω σε έναν τοίχο. Μια επιγραφή που σίγουρα θέλει ερμηνεία. Μαρτυρά άραγε κάτι για την πόλη ή για τον ήρωα του βιβλίου που έτυχε να την προσέξει και κρέμασε σ' αυτή την ελπίδα για να φωτίσει τα σκοτεινά μυστήρια της ζωής του; Ένας κόσμος σε παράκρουση : μια νεολαία οπλισμένη με σπρέι, μια άλλη με ρόπαλα ένας Αγιορείτης και ένας Ανθυπασπιστής, ένας ταξιδιωτικός πράκτορας, μια νοσοκόμα και ένα μοντέλο δυο παλιοί φίλοι που μισιούνται, μια απρόθυμη χήρα και ένας οδηγός ασθενοφόρου συμπλέκονται και σέρνουν τον χορό γύρω από τους εφιάλτες του ερασιτέχνη ζωγράφου που ψάχνει μέσα από το νόημα της επιγραφής να ανακτήσει τη χαμένη του αγάπη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ένα μυθιστόρημα για τα γηρατειά, τη φθορά και τον θάνατο, χωρίς το παραμικρό καταθλιπτικό χρώμα. Οι απερχόμενες γενιές συναντούν τις νέες, σε μια υπερκινητική Αθήνα, με πολλαπλές ανατροπές και συγκρούσεις. Ο Αλέξης Πανσέληνος συγκεντρώνει στο καινούργιο του βιβλίο τα πάντα: πολυπρόσωπη δράση, αστυνομική ίντριγκα, όπως και διάλογο, με μια μεγάλη ποικιλία μυθιστορηματικών ειδών, που συνδυάζεται με τη σκιαγράφηση μιας σειράς ανάγλυφων και εξαιρετικά ζωντανών χαρακτήρων, οι οποίοι αποτυπώνουν στην καθημερινή στάση και συμπεριφορά τους τον αναβρασμό μιας εξαιρετικά ασταθούς κοινωνίας. (Εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ, 11/12/2011)

Ο Πανσέληνος εκτός από δαιμόνιος μυθοπλάστης αποδείχνεται άλλη μια φορά μαέστρος της πολυσύνθετης δομής. Στις "Σκοτεινές Επιγραφές" εισάγει τη διάσπαση της αφήγησης σε τρία, τουλάχιστον, πεδία με την αρμόδια για το καθένα γλωσσική διαφοροποίηση: το λυρικό (της ανίχνευσης και ξανα-ανακάλυψης της Χλόης), το μυθοπλαστικό (με τα κωμικά και εσκεμμένα οπερετικά στοιχεία όχι μόνο των νεαρών γκραφιτάδων, αλλά και των πάσης ηλικίας και φύσεως έκνομων τύπων που συνθέτουν ένα μωσαϊκό αστυνομικού δελτίου) και το ενδοσκοπικό με τις καταβυθίσεις των τριών ηρώων (του Γιάννη και των φίλων του, Στάθη και Πίπη) στα χρονοντούλαπα του παρελθόντος τους.
Ο αστικός χώρος, όπως σε όλα τα μυθιστορήματα του Πανσέληνου, λειτουργεί όχι ως φόντο ή τοπίο, αλλά σαν ένας από τους χαρακτήρες του μύθου. (ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΩΤΙΔΗΣ, Καθημερινή, 4/3/2012)