ΠΩΣ ΝΑ ΚΛΕΨΕΤΕ ΜΙΑ ΤΡΑΠΕΖΑ

Παρουσίαση

"Προς όλα τα περιπολικά, όλα τα περιπολικά. Αναζητούμε κλεμμένη τράπεζα, τριάμισι μέτρα ύψος, μπλε και άσπρη..." Όταν ο Ντόναλντ Ουέστλεηκ έγραψε το The Hot Rock, οι New York Times εκθείασαν το βιβλίο ως "σχεδόν κορυφαίο στο είδος της κωμικής περιπέτειας με ληστείες". Το νέο του βιβλίο, "Πώς να κλέψετε μια τράπεζα", είναι όχι σχεδόν αλλά σκέτα κορυφαίο. Η αξέχαστη συμμορία ξανασμίγει: Ο Ντόρτμουντερ, ο αρχετυπικός αποτυχημένος εγκληματίας που πουλά τώρα πόρτα πόρτα εγκυκλοπαίδειες στο Λόνγκ Άιλαντ.
Ο Κελπ, ο πρώην κατάδικος με έφεση στην κλοπή αυτοκινήτων που φέρουν ιατρικές πινακίδες. Ο Μερτς, ο μικροαπατεώνας που ζει με την ταξιτζού μητέρα του, η οποία φοράει συνεχώς κολάρο στο λαιμό για να αποσπάσει χρήματα από την ασφαλιστική εταιρεία. Ο Χέλμαν Χ, ο μαύρος ακτιβιστής που έγινε κλειδαράς.
Και ο Βίκτορ, ο πρώην πράκτορας του Έφ Μπι Άι που έφυγε ή τον έδιωξαν από την υπηρεσία γιατί επέμενε στη συνθηματική χειραψία. Αυτή τη φορά το σχέδιο είναι να ληστέψουν μια συνοικιακή τράπεζα που έχει μεταφέρει προσωρινά τα κεντρικά της σε τροχόσπιτο. Κάθε Πέμπτη, που τα μαγαζιά μένουν ανοιχτά ως αργά, τα χρήματα παραμένουν στην τράπεζα όλο το βράδυ. Ο ευκολότερος τρόπος λοιπόν να πάρουν τα λεφτά είναι... απλούστατα, να πάνε ως εκεί με ένα φορτηγό, να το συνδέσουν με το τροχόσπιτο και να κλέψουν την τράπεζα. Η συνέχεια είναι μια απολαυστική περιπέτεια με το απαράμιλλο κράμα από γέλιο και αγωνία που μόνο ο Ντόναλντ Ουέστλεηκ, ο αδιαμφισβήτητος μάστορας του κωμικού σασπένς, μπορεί να μας χαρίσει. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Εδώ ( ο Ντόναλτ Γουέστλεηκ) χρησιμοποιεί κατά κόρον - εν έτει 1972, με τον πόλεμο του Βιετνάμ να πνέει τα λοίσθια και τα Νέα Κοινωνικά Κινήματα να ανθούν - την υπερβολή, την ειρωνεία και τους υπαινιγμούς για να δομήσει ένα κομψό και ταυτόχρονα ξεκαρδιστικό δράμα. Όσα βαρύγδουπα έχουν γραφεί έκτοτε για την «μεταγλώσσα» ωχριούν μπροστά στο πολυεπίπεδο σοκ που καταφέρνει να προξενήσει στον αναγνώστη ένα βιβλίο γραμμένο με την τεχνική του νουάρ. Πρόκειται για ένα βιβλίο φετίχ, για φετιχιστές αναγνώστες. Ανήκει στην σειρά των περιπετειών του Ντορτμούντερ, ενός καταθλιπτικού μικροαπατεώνα που τίποτα δεν του πηγαίνει εντελώς καλά αλλά που η τύχη του χαμογελά πού και πού, ίσα ίσα για να κρατηθεί στην επιφάνεια. Γύρω του κινούνται άλλοι μικροαπατεώνες, με εξωφρενικές ιδέες, ελάχιστη αίσθηση της πραγματικότητας, αίσθημα τιμής και συνέπειας απέναντι στους συνεργάτες τους, αλλά και παράξενη αίσθηση της νομιμότητας όταν π.χ. εν μέσω μιας ληστείας θυμούνται τις υγειονομικές διατάξεις της οικείας Πολιτείας, σέβονται τον ΚΟΚ ή τιμούν τις υποχρεώσεις τους απέναντι σε μια ασφαλιστική εταιρεία την οποία έτσι κι αλλιώς εξαπατούν.[...] Σε μια κορύφωση της πλοκής που σε κάνει να σπαρταράς από τα γέλια, το κινητό αρχηγείο της αστυνομικής επιχείρησης παραγγέλνει από τον ασύρματο καφέδες για τον Αρχηγό και το επιτελείο του και τότε εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο όλα τα περιπολικά της περιοχής με την παραγγελία ανά χείρας. Ο αρχηγός εξ ανάγκης πληρώνει διαδοχικά όλους τους καφέδες, το περιπολικό πήζει στον αχνό, τις σακούλες και τα πλαστικά ποτήρια και ο νεαρός αρχιφύλακας, ?ο καλός και ευαίσθητος μπάτσος της ιστορίας? προσφέρεται να πασάρει τους πλεονάζοντες καφέδες στους ληστές, έγκλειστους μέσα στην υποτιθέμενη καντίνα, ξυλιασμένους από το κρύο, παραταύτα όμως χαμογελαστούς και επικοινωνιακούς. Και ο μισοκοιμισμένος, στα πρόθυρα νευρικής κρίσης Αρχηγός σχολιάζει: «Το ξέρεις πως μοιράζεις καφέδες σ’ ένα καφενείο, αρχιφύλακα». (Μιχάλης Μοδινός, Bookpress.gr 9/7/2013)