ΟΣΤΑΝΔΗ 1936

Παρουσίαση

Ο Τσβάιχ και ο Ροτ είναι σαν να έχουν φτιαχτεί ο ένας για τον άλλο. Δυο άνδρες που πέφτουν και οι δυο, αλλά κρατούν τα χέρια τους για καιρό.
ΟΣΤΑΝΔΗ 1936. Η βελγική παραθαλάσσια πόλη δέχεται στα θέρετρα της πλήθος καλλιτέχνες, διανοούμενους αλλά και αλλόφρονες, που βρίσκονται εκεί μετέωροι μπροστά στο θέαμα της αβύσσου που θα προκαλέσουν σύντομα ο φασισμός και ο πόλεμος στην Ευρώπη. Εδώ βρίσκεται και ο Στέφαν Τσβάιχ, ένας άνθρωπος σε κρίση: ο Γερμανός εκδότης του τον έχει μόλις απορρίψει, ο γάμος του είναι στα πρόθυρα της διάλυσης και το σπίτι του στην Αυστρία δεν το νιώθει πια οικείο. Μαζί με τη Λόττε, την ερωμένη του, αναζητά καταφύγιο σε αυτόν τον παράδεισο με τους χαλαρούς περιπάτους και τις ομπρέλες για τον ήλιο. Και εδώ ακριβώς επανασυνδέεται με τον αποξενωμένο φίλο του Γιόζεφ Ροτ. Ερωτεύεται κι εκείνος, για μια τελευταία φορά, τη συγγραφέα Ίρμγκαρντ Κουν, η οποία απλώς ήθελε να ξεφύγει από τη χώρα των καμένων βιβλίων. Ο έρωτας του Ροτ και της νεαρής παθιασμένης Κουν είναι τόσο αναπάντεχος όσο εξωπραγματική φαίνεται η φιλία μεταξύ του ευκατάστατου Τσβάιχ και του γερού πότη Ροτ.
Στην Οστάνδη αυτό το καλοκαίρι βρίσκονται επίσης όλοι όσοι δεν έχουν πλέον σπίτι στη ναζιστική Γερμανία. Ο Έγκον Κις και ο Έρνστ Τόλλερ, ο Άρθουρ Καίστλερ και ο Χέρμαν Κέστεν, οι "απαγορευμένοι" ποιητές και συγγραφείς. Ο Φόλκερ Βάιντερμαν αφηγείται τα όνειρά τους, τους έρωτές τους, την απελπισία τους.
Προς στιγμήν μια εύθραυστη ευδαιμονία δημιουργείται καθώς όμως η Ευρώπη βυθίζεται στο σκοτάδι, οι φίλοι βρίσκονται παγιδευμένοι σε ένα αλλόκοτο είδος διακοπών, κοιτάζοντας τον κόσμο γύρω τους να τυλίγεται στις φλόγες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Με κινηματογραφική εικονοποιία και ζωντάνια, ο Βάιντερμαν πηγαίνει μπρος και πίσω στον χρόνο, μας συνοδεύει στις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και, εν συνεχεία, στις παραμονές του Δευτέρου. (?) Και γύρω από τον Τσβάιχ και τον Ροτ, σε μιαν ατμόσφαιρα αμέριμνης δυστυχίας και δυστυχισμένης αμεριμνησίας, στροβιλίζονται σύζυγοι και ερωμένες, φλογεροί επαναστάτες και μελαγχολικοί ξεριζωμένοι συντηρητικοί, η Λόττε Άλτμαν και η Ίργκμαρντ Κόυν, ο Τόμας Μανν και ο Έγκον Έρβιν Κις, η Κριστιάνε Γκράουτοφ και ο Ερνστ Τόλλερ, «μια παρέα σε ελεύθερη πτώση» (σ. 110), που παίζουν σκάκι και πίνουν Καλβαντός, που παθιάζονται και ερίζουν, που αναπολούν το παρελθόν και αγωνιούν για το μέλλον, που ζούνε στο τώρα, στο παρόν, γαντζωμένοι από τα σπαράγματα της τέχνης, από τα απομεινάρια της πολιτικής, από τα θρύψαλα της φιλίας». (Γιώργος - Ίκαρος Μπαμπασάκης, bookpress.gr, 02/03/2017)