ΠΑΡΙΕΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΙΕΣ

Παρουσίαση

Οι τοξικομανείς με ψυχοπαθολογία είναι οι διπλά «αποκλίνοντες», οι διπλά στιγματισμένοι άνθρωποι, γυναίκες και άντρες, στην πλειονότητά τους νεαρής ηλικίας, από όλα τα κοινωνικά στρώματα, που ο αριθμός τους μεγαλώνει καθημερινά, αποδέκτες μιας βάρβαρης, ρατσιστικής αντιμετώπισης από τους θεσμούς και τους φορείς, παρίες ανάμεσα σε παρίες. Αυτοί οι άνθρωποι θεωρούνται ανεπιθύμητοι από τις ψυχιατρικές δομές -δημόσιες και ιδιωτικές- και τις κοινωνικές υπηρεσίες. Είναι οι περιπτώσεις που παραπέμπονται από τη μια υπηρεσία στην άλλη, ακόμα και όταν έχουν το χαρακτήρα του επείγοντος, ακόμα και έπειτα από μια απόπειρα αυτοκτονίας ή άλλη πράξη απελπισίας. Τα ψυχιατρικά νοσοκομεία «δεν δέχονται τοξικομανείς». Οι θεραπευτικές κοινότητες κατά κανόνα, εκτός κάποιων εξαιρέσεων, «δεν δέχονται ψυχιατρικά περιστατικά». Τελικά, κανείς δεν γνωρίζει που ανήκουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι.
Για όσους λοιπόν φαίνεται πως δεν ανήκουν πουθενά, όσους δεν βρίσκουν τόπο να σταθούν, τους παρίες της κοινωνίας, του ψυχιατρικού συστήματος και των προγραμμάτων απεξάρτησης γίνεται λόγος σε αυτό το βιβλίο. Για εκείνους που όλοι τους θεωρούν «δύσκολους ασθενείς», «χωρίς αίτημα θεραπείας», «με κακή πρόγνωση» και ως προς την ψυχική διαταραχή και ως προς την απεξάρτηση. Για όσους η κλινική μας εμπειρία αποδεικνύει ότι η θεραπευτική σχέση μέσα στο κατάλληλο θεραπευτικό πλαίσιο, όπου λειτουργεί ένας «αστερισμός ομάδων», κατά την έκφραση του Felix Guattari, με κύριο εργαλείο την ψυχοθεραπεία και την Τέχνη σε διαλεκτική σχέση, μπορεί να διαμορφώσει όλους τους όρους θεραπείας, δηλαδή τη μεταμόρφωσή τους σε κοινωνικά υποκείμενα, υποκείμενα χειραφέτησης και υποκείμενα δημιουργίας, χωρίς εξαρτήσεις και χωρίς ψυχοπαθολογικές εκδηλώσεις.
Στο βιβλίο παρουσιάζονται κάποιες κλινικές περιπτώσεις, αντιπροσωπευτικές των ψυχιατρικών νοσολογικών οντοτήτων που συναντάμε πιο συχνά σε αυτόν το χώρο (ψυχώσεις, συναισθηματικές διαταραχές, παθολογικές προσωπικότητες). (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Περιεχόμενα

Εισαγωγή
1. ΚΡΙΣΗ, ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ
α. Ψυχική ευαλωτότητα
β. «Συννοσηρότητα», «διπλή διάγνωση», ιατρικοποίηση
γ. Το μέγεθος του προβλήματος - Περιορισμοί στην εκτίμησή του
2. ΨΥΧΟΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΧΡΗΣΗ ΟΥΣΙΩΝ
α. Ψύχωση και χρήση ουσιών
Κλινικές περιπτώσεις:
1. Ο Μάριος, τα ναρκωτικά και ο θάνατος της γιαγιάς
2. Ο Χρυσόστομος, τα ναρκωτικά και οι φωνές
3. Ο Θεοδόσης, τα ναρκωτικά και η ψύχωση
4. Ο Παντελής, η κάνναβη και η ψύχωση
5. Ο Ιάκωβος, τα ναρκωτικά και τα ψυχωτικά επεισόδια
6. Η Ευδοκία, τα ψυχικά τραύματα και η «συννοσηρότητα»
7. Ο Δαμιανός δεν είναι «καμένο χαρτί»
β. Συναισθηματικές διαταραχές και χρήση ουσιών
Κλινικές περιπτώσεις:
1. Ο Θεοφάνης, τα ναρκωτικά και η κατάθλιψη
2. Ο Αργύρης, τα ναρκωτικά και η διπολική διαταραχή
3. Ο Θωμάς, η κοκαΐνη και η συναισθηματική διαταραχή
4. Η Αντιγόνη, τα ναρκωτικά και τα καταθλιπτικά επεισόδια
5. Ο Έκτορας, η κατάθλιψη, το αλκοόλ και η κοκαΐνη
γ. Διαταραχές προσωπικότητας και χρήση ουσιών
Κλινικές περιπτώσεις:
1. Η Βαρβάρα, τα ναρκωτικά και οι απόπειρες αυτοκτονίας
2. Ο Περικλής, η οριακή προσωπικότητα και οι ουσίες
3. Ο Παρασκευάς, τα ναρκωτικά, οι απόπειρες αυτοκτονίας και η επιθυμία για ζωή
4. Ο Ραφαήλ, τα ναρκωτικά και η οριακή προσωπικότητα
5. Ο Δημοσθένης, τα ναρκωτικά και ο «μεγαλειώδης εαυτός»
6. Ο Χριστόδουλος, η κοκαΐνη και η κατάθλιψη
δ. «Συννοσηρότητα» και κίνδυνοι αυτοκτονίας
Κλινική περίπτωση:
Ο Γιώργος και η έλξη του θανάτου
3. ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Η εμπειρία του 18 ΑΝΩ
Η ψυχοθεραπεία
Οι εξαρτημένες μητέρες
Ο αστερισμός των ομάδων
Οι ομάδες τέχνης
Η κοινωνική επανένταξη
Δυνατότητες «ίασης»
ΕΠΙΜΕΤΡΟ: Σάββας Μιχαήλ
Οι έσχατοι των εσχάτων ή Ο άνθρωπος που δεν ήξερε τί θα πει ελπίδα