ΑΘΗΝΑ - ΔΕΛΧΙ - ΑΘΗΝΑ

Παρουσίαση

Στο ΑΘΗΝΑ-ΔΕΛΧΙ-ΑΘΗΝΑ, το πρώτο μυθιστόρημα της διηγηματογράφου και θεατρικής συγγραφέως Έλενας Πέγκα, η αφήγηση ακολουθεί τρία πρόσωπα που κάνουν μαζί ένα σύντομο ταξίδι στη βόρεια Ινδία, ξεκινώντας από την Αθήνα και επιστρέφοντας σε αυτή. Ταυτόχρονα όμως συμβαίνει και ένα παράλληλο, διπλό ταξίδι, στη ζωή της κεντρικής αφηγήτριας, της Ελληνίδας που ταξιδεύει. Πρόσωπα, εικόνες και μέρη που συναντά θέτουν ερωτήματα γύρω από την ταυτότητά της, τη σχέση της με τη Δύση και την Ανατολή. Είναι το παρελθόν της προσωπικό ή συλλογικό; Τι προσέχει καθώς ταξιδεύει, όποιος και αν είναι ο λόγος της μετακίνησής της; Ποια πράγματα αναγνωρίζει ως οικεία; Φέρει το σπίτι της και το παρελθόν μαζί της; Της έδωσε το ταξίδι την αίσθηση ελευθερίας που αναζητά; Με αισθησιασμό και πυκνότητα, με στιγμές που ο λόγος εκτινάσσεται, η συγγραφέας μάς συστήνει έναν κόσμο ρευστό αλλά και ανθεκτικό, γεμάτο ανθρώπους που μετακινούνται σε μια γεωγραφία που φαντασιακά ολοένα διευρύνεται.
Το γράψιμο του βιβλίου ξεκίνησε αμέσως έπειτα από ένα ταξίδι στην Ινδία. Το ταξίδι κράτησε δέκα μέρες, αλλά ήταν τόσο αποκαλυπτικό για τη συγγραφέα που εκείνη παρέμεινε σε αυτό, γράφοντας για τις επόμενες χίλιες μέρες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

«Ολοκληρώνει λοιπόν η ταξιδιώτισσα τη μαθητεία της, με το μόνο τέλος που μπορεί να υπάρξει σε τούτη τη μαθητεία: την αυτογνωσία ? μια από τις πολλές μορφές της; Σε αυτό βρίσκει στον ίδιο της τον εαυτό ένα εμπόδιο, νιώθω. Αυτό το εμπόδιο δεν είναι ακριβώς αυταρέσκεια ή εγωπάθεια, αν κι έχει κάτι αμυδρό απ’ αυτά τα δύο· αλλά είναι πάντως ένα εμπόδιο στο να ανοίξουν τελείως οι πόροι, η ώσμωση να ’ναι πλήρης και τίποτα πλέον να μη χωρίζει την ταξιδιώτισσα απ’ το ταξίδι. Ένα παράδειγμα τούτης της απόστασης ανάμεσα στην ίδια και σ’ ό,τι υπάρχει γύρω της είναι μια σκηνή στο ξενοδοχείο όπου μένει. Βγαίνει με τα εσώρουχα στην ιδιωτική βεράντα του δωματίου της για να διαβάσει (Έλενα Φερράντε, το Αυτοί που μένουν και αυτοί που φεύγουν). Καθώς διαβάζει, σηκώνει ψηλά το βλέμμα κι αντικρίζει ψηλά στη στέγη έναν όμορφο νεαρό υπάλληλο να την κοιτά. Αφού κάνει κάποιες σκέψεις για το πώς βρέθηκε ο νεαρός εκεί, λέει τέλος: «Συνέχισα το διάβασμα με τα εσώρουχα». Είναι μια σκηνή ανοιχτή σε ταξικές, ψυχαναλυτικές κι άλλες ερμηνείες». (Μιχάλης Μακρόπουλος, bookpress.gr - 05/02/2020)