ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Παρουσίαση

[...] Η αντιπαπαδιαμαντική παράταξη του ντόπιου Διαφωτισμού δούλεψε δραστήρια, όπως ξέρουμε. Κατά τον Δημαρά, όποιος διαβάσει ένα διήγημα θέλγεται αν διαβάσει δύο, η εντύπωση ελαττώνεται αν διαβάσει πολλά η εντύπωση σβήνει. Ο λόγος; Μονότροπη τεχνική, χωρίς εξέλιξη και ανανέωση, κλειστός κόσμος, αποπνικτικός ύφος, έκφραση, γλώσσα σχεδόν τυχαία όλο το έργο σημαδεύεται από απόλυτη ανεμελιά, αντίθετη με κάθε νόημα τέχνης ψυχρά λογοπαίγνια, πρωθύστερα, παρενθέσεις, επιφωνήματα καθαρεύουσα, κακοτεχνία, λαογραφία ο Παπαδιαμάντης διαβάζεται εύκολα από ανθρώπους που δεν έχουν συνηθίσει στην καλή ποιότητα η οποία δεν απαιτεί κανενός είδους προπαρασκευή εν κατακλείδι: η γενιά που τιμούσε τον Σουρή για μεγάλο ποιητή, επόμενο ήταν να τιμήσει για μεγάλο πεζογράφο τον Παπαδιαμάντη (!) [...] (Από τον πρόλογο του Κωστή Παπαγιώργη)

Από το σύνολο του διηγηματικού έργου του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ο δοκιμιογράφος Κωστής Παπαγιώργης επιλέγει να παρουσιάσει μόνο δέκα τέσσερα έργα. Αλλά όπως παρατηρεί, σ' αυτό το Ανθολόγιο θα έπρεπε να περιλαμβάνει δύο μόνο διηγήματα αν τα δύο έγιναν δεκατέσσερα ο λόγος είναι απλός: προσθέσαμε μια ντουζίνα διηγήματα που πλησίασαν το άκρον άωτον αλλά για κάποιους λόγους, εγγενείς στη δημιουργία του Σκιαθίτη, δεν το έφτασαν". Έχει σημασία η άποψη του συγκεκριμένου ανθολόγου, γιατί ενώ θεωρεί τη γλώσσα του συγγραφέα ένα κατασκεύασμα και τον κόσμο που μας δίνει σχεδόν ανύπαρκτο, τίποτα ο ίδιος δεν θα άλλαζε στο έργο αυτό. "Κάτι πρωτοφανές τελέστηκε χάρη στη γραφίδα του Παπαδιαμάντη -γράφει-, το ζήτημα είναι αμιγώς πνευματικό, ενώ τα υπόλοιπα παρέλκουν". Μαζί με τα 14 διηγήματα του Σκιαθίτη -"άνευ [του οποίου] ντόπια λογοτεχνία δε νοείται"- ο αναγνώστης καλά θα κάνει να διαβάσει προσεκτικά και τα όσα έχει να πει ο ανθολόγος. (Νίκος Ντόκος, Ελευθεροτυπία, 23/1/2004)